Afgelopen zondagavond in Cambrinus. De twee muzikanten die er ’s middags hadden opgetreden, werden door Jan uitgenodigd om ook aan de stamtafel te komen zitten. Doug Morter en Alan Thomson. De eerste, geboren in London, maar woonachtig in Denemarken. De tweede een Schot, die nog steeds in Glasgow woonde. Hun muzikale bagage was al heel indrukwekkend, als ik de vooraankondiging van Jan mag geloven. Ik heb daar niet zoveel verstand van. Wat op mij die avond vooral indruk maakte was een verhaal dat Doug aan de stamtafel vertelde. Het ging over de achtergrond van een nummer dat hij op dit moment aan het reproduceren was.
Jaren geleden kreeg een vriend van hem, Jim Gordon, een dochter. Het meisje werd geboren met een ernstige hartafwijking. Haar enige redding was een operatie, die in die tijd in Denemarken helaas nog niet kon worden uitgevoerd. In Engeland wel, maar dat werd destijds niet door het Deense ziekenfonds vergoed. Jim startte toen een crowd-funding actie. Ik weet niet of die term toen al bestond, maar hoe dan ook. Hij schreef onder ander een liedje, waarvan de opbrengst bedoeld was voor de operatie van zijn kleine meid. En het lukte. Toen ze drie maanden was, is ze in Engeland geopereerd. Haar leven werd zo met tien jaar verlengd. En dat was ondertussen ook alweer tien jaar geleden.
Als ik het verhaal verder goed onthouden heb, heeft Jim later nog een tweede dochter verloren bij een verkeersongeluk. Het bewuste liedje kreeg daardoor nog meer lading. Misschien was dat ook wel de reden om het binnenkort opnieuw uit te brengen. Daarbij kwam nog dat het ’t lijflied zou gaan worden voor een actie van de hartstichting. Ook daarom wilde Doug dat het perfect zou gaan klinken. Luisteren naar hoe het klonk in verschillende settings zou daar zeker aan bijdragen. Even later luisterden we in Cambrinus naar het bewuste nummer, dat Doug via zijn laptop over de boxen van Cambrinus liet klinken. Zoals gezegd, indrukwekkend. Muzikaal -hoewel ik daar niet zoveel verstand van heb- maar vooral tekstueel sprak het me aan.
Als geheugensteun heb ik één zin uit de tekst ter plekke speciaal in mijn iPhone getikt. Hoe meer ik er die avond over nadacht, hoe mooier ik ‘m vond. En hoe meer diepte ik er in herkende. De zin inspireerde me en ik nam me voor om deze avond, deze ontmoeting en deze ervaring te delen. Ik heb dat Doug op het eind van de avond ook verteld. De volgende dag ging de zin nog herhaaldelijk door mijn hoofd: ‘Don’t take your heart to heaven, God knows we need it here.’ Hoe mooi. Jim’s diepe pijn zat in die woorden, maar ook een bewonderenswaardige positiviteit herkende ik er in. En hoop. Een diep doorleefd vertrouwen ook. En zo begrijpelijk dat Doug dit liedje perfect wilde laten klinken, zoveel jaren na dato. Voor Jim, voor zijn twee dochters, maar vooral voor iedereen die de boodschap moest horen.
Ik heb vanavond op internet naar Jim Gordon gezocht. Op zijn website stond het nummer prominent bovenaan z’n songlist. Dat kan toeval zijn, maar ik koester even de gedachte dat dat niet zo is . Maakt ook niet uit. ‘Don’t take your heart to heaven’ is de titel. Achter mijn betaalpasje zit al jaren mijn donorcodicil. Zondag heb ik door een prachtige volzin het belang en het waardevolle daarvan tot in mijn vezels gevoeld. Dus, tot slot, nog één keer: ‘Don’t take your heart to heaven. God knows we need it here’.
Hieronder staat overigens een link naar het origineel. Ook de rest van de tekst is namelijk best de moeite van het beluisteren waard. En het wordt straks nog mooier. Dankzij Doug. En het zou me niets verbazen als Alan daar ook bij betrokken wordt. Hun websites hebben in ieder geval vanaf nu mijn aandacht. En Jan een beetje kennende houdt hij de mannen ook in het muzikale vizier. Wordt vervolgd. Zoals een leven vervolgd kan worden, door… Afijn. Het nummer hieronder spreekt boekdelen.
http://www.broadjam.com/player/player.php?mediaID=61931&embedded=small&autoplay=false
Geert van den Munckhof 
Geert mooi dat je dit met ons deelt!