Verandering?

Ik had al twee avonden tegen het themawoord aangekeken. Zelfs al enkele zinnen opgeschreven, maar die ook weer met de backspace-toets weggehaald. Omdat ik het niets vond. Nog even gedacht dat juist daar eigenlijk ook wel een aspekt van verandering in zat. Iets dat net ontstaan was op papier, weer terugbrengen naar de oorspronkelijke situatie. Terug veranderen naar opnieuw niets. Tja. Daar dan over door filosoferen? Over ‘iets’ dat opnieuw ‘niets’ wordt? Is dat verandering? Mwah.

Opnieuw niets… ook daar zit iets interessants in. Kan ‘niets’ eigenlijk wel nieuw zijn? Begonnen met ‘niets’, even ‘iets’ geweest maar weer teruggebracht naar ‘niets’. Drie momenten in de tijd. Is ‘niets’ dan hetzelfde als het ‘niets’ waarmee ik begon? Of is ‘niets’ veranderd? Als ‘niets’ hetzelfde is, dan is alles anders. Hou die even vast! Want je kunt ook zeggen dat wanneer er ‘niets’ veranderd is, alles nog hetzelfde is. Nou even opletten, want volgens mij is de optelsom van deze twee stellingen dat verandering dus eigenlijk alles bij hetzelfde laat. Ging dat te snel? Nog één keer:

Als ‘niets’ hetzelfde is, dan is dus alles veranderd
Als ‘niets’ veranderd is, dan is dus alles hetzelfde
Opgeteld: Als twee keer niets hetzelfde en dus veranderd is, dan is dus alles veranderd en hetzelfde.

Tja, en daar sta je dan… Twee keer niks…

Waar moet je dan over schrijven. Ik heb nog even gedacht om het voorgaande weer allemaal met backspace weg te halen, maar dan had ik wéér niets gehad. Voor de zoveelste keer hetzelfde, dus waar blijf je dan met je verandering?

Maar wat dan? Voor de verandering –het themawoord van vanavond- moet er toch iets op papier komen. En ineens schiet het me te binnen. Nine-eleven! Vandaag, op de dag af, dertien jaar geleden, veranderde een aanslag de wereld. De Twin Towers van het World Trade Center stortten voor het oog van de wereld in. Om één minuut voor tien ‘s ochtends de eerste –the southern tower- en negenentwintig minuten later de tweede, the northern tower. Op Wikipedia lees ik dat de tweede toren honderdtwee minuten gebrand heeft, voordat die instortte. Om aan de verbrandingsdood te ontsnappen, kozen minstens 200 mensen ervoor om zich van de torens naar beneden te laten vallen. Het werd met verschillende video- en foto-camera’s vastgelegd. Bevroren momenten in de tijd, ijskoud in meerdere opzichten. ‘Lonely 10 second journeys’. Allemaal tragisch identiek en toch stuk voor stuk totaal anders.

Die onwerkelijke beelden waren een paar uur eerder vooraf gegaan door beelden die het begrip van de wereld al compleet te boven gingen. Vliegtuigen die zich met een sierlijke boog in de torens boorden. Van de tweede aanslag was de wereld live getuige. Terwijl de mensheid nog aan het bekomen was van de ramp in de ene toren, trof een ander vliegtuig, op dezelfde manier de andere toren. Die tweede toren, die hetzelfde was als de eerste toren trof hetzelfde lot als de andere toren. Alles was al in één keer anders en werd het een tweede keer weer… Verandering in het kwadraat. Hoeveel verandering kun je als mens verdragen?

De wereld veranderde. In mererlei opzichten. Bijvoorbeeld voor de nabestaanden van de 2977 slachtoffers. De kapers niet meegerekend, voegt Wikipedia achteloos vilein toe. Maar ook voor hen veranderde alles. Want niets was meer hetzelfde.

Nu, dertien jaar later, kijk ik terug, vooruit en om me heen. Toen stond er ineens twee keer niks meer en was alles anders. Nu staat op dezelfde plek iets anders en is niets meer hetzelfde. Of toch? Zou je voor de verandering kunnen zeggen dat alles wat veranderde toch hetzelfde is gebleven? Of, naar de toekomst kijkend, dat alles wat gaat veranderen uiteindelijk toch hetzelfde blijft?

Nine/eleven

For Tower one: nothing was the same and everything changed. Tower two: Nothing changed and everything was the same. Twin towers: everything changed and was the same…

Nevertheless, for a change…

Voor de verandering.