Voor het eerst een verhaal dat ontstaan is op de iPad. Dat wil zeggen, getikt op het schermtoetsenbord. Het klik-geluid doet me terugdenken aan 1973, toen ik oefende voor mijn Scheidegger-10-vinger-blind-diploma op de analoge typemachine. Dat wisten we toen nog niet, dat die machine analoog was. Tenminste, daar werd in de cursus niets over verteld. Wat we wel hadden was de Typomat. Een kast, zo groot als een tegenwoordige café-gokkast, die in een regelmatige cadans lampjes liet oplichten achter letters, die wij dan moesten aanslaan op onze geleende Scheidegger typemachines. Dat ging dan steeds sneller. Dat leek wel digitaal alleen wisten wij dat toen ook nog niet.
Alle letters op de toetsen waren verborgen onder gekleurde kapjes. Die mochten er pas af als je je type-examen had gehaald. Met 190 aanslagen per minuut was dat een tijd later het geval en mocht ik -o, hemel op aarde- het typemachien kopen van mijn ouders. Ik herinner me nog het fluweelzachte gevoel van de voor het eerst onthulde toetsen. Het voelde toen als de iPad nu…
Kortom, een eerste weergave van mijn gedachten op de iPad, met het geluid van 1973. Voelt en klinkt lekker. Ik weet dat ik het geluid kan uitzetten, maar ik laat het nog even zo. Maar waar ik het eigenlijk over wilde hebben. Er kwam net een tweet voorbij waarin stond dat Moederdag toch vooral een commercieel feest was en dat welbeschouwd alleen Vaderdag nog om echte liefde ging. Getwitterd door een man, dat wel.
Dat was het eigenlijk, voor de eerste keer. Met een bloemetje. Omdat het zo’n dag is. Voor alle moeders dus. Maar vaders mogen er ook naar kijken.
Geert van den Munckhof 