Al een paar maanden bezig om mijn draai weer te vinden. Niet echt kwijt, dus het zoeken valt wel mee, maar toch. Wat me vooral bezighoudt is de gedachte om mijn draai kwijt te raken. Het laat me vraagtekens zetten bij momenten die normaalgesproken een uitroepteken krijgen. En als het al geen uitroepteken is, dan is het toch op z’n minst een punt. Woordspelingen! Gekunsteld en daarmee een voorbeeld van die draai die ik aan het verliezen ben…
Even kijken. De gedachte helpt dat als je iets echt kwijt bent, op den duur het zoeken ook wel ophoudt. Toch? Andere dingen komen er hopelijk voor in de plaats. Maar tot die tijd kijk ik nog even. Je weet maar nooit. Waar ik al gekeken heb? Op m’n werk bijvoorbeeld. Daar zoek ik nog even verder. Wanneer er tijd voor is. Dat wil namelijk nog wel eens een probleem zijn. Door het werken blijft er weinig tijd over om je draai daar te vinden. Hmm.
Ik heb ook gekeken naar mijn thuissituatie. Waar het allemaal om draait, zeg maar. Dáár je draai niet kunnen vinden, is minstens net zo erg als op je werk. En hoewel er meer tijd is om te zoeken, blijkt het lastig om me daar aan over te geven. Geen tijd op het werk om mijn draai te vinden en teveel tijd thuis, die ik niet aan het zoeken besteed. Tja. En nou?
Wat je niet vindt, ligt op een plek waar je nog niet gekeken hebt. Dus waar zou ik mijn draai nog meer kunnen terugvinden? Behalve thuis en op mijn werk bedoel ik. Heeft het überhaubt zin om ergens anders te zoeken, vraag ik me af, terwijl ik ‘werk’ en ‘thuis’ opschrijf. En wat gebeurt er als ik mijn draai ‘ergens anders’ vind? Wat zegt dan van mijn werk? Van thuis? Of is een andere draai juist de ommekeer? Woordspeling! Oeioei…
Want, woordspelingen lijken zo af te leiden van datgene waar het in de kern om gaat. Als je de draak steekt met je eigen zoektocht, wil je dan wel vinden wat je zoekt? Van de andere kant: een beetje humor kan ook weer geen kwaad. Ik weet het niet. Helpt de gestructureerdheid van taal me op het pad naar wat ik zoek? Het is in ieder geval een poging waard. Dus daarom laat ik dit gewoon allemaal lekker staan. In verhullende zinnen, die als een hooiberg verstoppen wat steekt. Morgen zal hopelijk blijken dat het slechts een speldenprik is. Morgen. Maar hoe draai ik me door vandaag?
Geert van den Munckhof 
Zolang je er maar niet omheen draait. Volgens mij draait het daar allemaal om.
Van bang zijn voor wat je vinden gaat ga je er omheen draaien. Van gevoelens onderdrukken kun je zelfs doordraaien. Om iets mooi willen maken wat lelijk kun je niet anders dan het verdraaien. Daar zijn ze in Den Haag volop mee bezig. Om de juiste richting op te gaan moet je soms omdraaien. Daar is lef voor nodig dus dat kunnen ze in het Haagse niet zo goed.
Als je niet om de brij heen draait vindt jij je eigen draai binnen no time terug.
Cheers!
Fijn, Warvis, om weer een keer door jou gehoord en gelezen te zijn. Daar draai ik niet om heen, dat voelt vertrouwd en goed. Maar verdraaid… die twijfel dat ook wij om elkaar heen blijven draaien en niet tot de kern komen… Twee steeds kleiner wordende cirkels die op het eind geen middelpunt zullen blijken te hebben? Is dat die spiraal die eigenlijk beter opwaarts kan zijn? Afijn, tot zover. Morgen ‘draai ik door’ :-). Nu eerst slapen. Goodnight. #TURNoutthelight
Een kern kan dat alleen maar zijn als er iets omheen zit of draait. Zodra je daar aankomt wordt het een deel van jezelf. Zo komen we wellicht aan onze (statische) kernkwaliteiten. Wanneer 2 entiteiten in beweging zijn spreken we van dynamiek. Dé motor achter creativiteit en inspiratie.
Die twijfel of wij ooit tot de kern komen wil ik dan ook liever omzetten naar het verlangen om nog lang het dynamische in elkaar te mogen vinden. Er zitten namelijk bejaardenhuizen vol met zielen die al lang uitgedraaid zijn. Daar moet ik niet aan denken!
Groeten uit Middelburg.