Zanger Rinus en Romana

Waarschuwing. Klik niet op een link met als omschrijving ‘Kersthit van Zanger Rinus’. De link bevat namelijk de kersthit van Zanger Rinus.

Twee regels tekst, 117 tekens, en dus perfect passend op Twitter. Ik las het bericht vanmiddag en moest er stevig om lachen. Ik ken de kersthit van Rinus niet, maar deze in twee zinnen gevangen antireclame had alles in zich. Kort, pakkend, een fikse portie humor en enorm veel inhoud. Inhoud die niet alleen afhankelijk is van het wel of niet kennen van de kersthit. Het andere repertoire van Rinus draagt ook bij. Ik heb ooit een youtube-filmpje gezien van het lied: ‘Met Romana op de scooter’. Behalve Rinus schittert in dat filmpje ook Romana. Ze is dansend aanwezig en dat is knap omdat talent volledig áfwezig is.

En toch, het is vermaak in meer dan één betekenis. Allereerst vermaken Rinus en Romana zich zelf. Ik heb vanmiddag ook een interview bekeken van hen beiden, en met dat plezier zit het wel snor. Het vermaak gaat echter verder. Er zíjn mensen die van deze muziek houden. Rinus komt uit Drachten en daar heeft hij wel eens 1200 euro voor een optreden in een disco gekregen, vertelde hij na een kort en pijnlijk twijfelmoment openhartig aan de interviewer. Ik verwacht dat de discotheekeigenaar voor dat bedrag ook Romana er bij kreeg en dan is het dus echt een schijntje. Het aantal hits op YouTube voor Rinus en Romana loopt namelijk in de miljoenen. Echt waar! ‘Verliefd op het meisje van de oliebollenkraam’ is 1.083.432 keer bekeken, terwijl het nummer ‘Jij mag eerder rijden’ met 958.963 héél hard op weg is naar de miljoen. En bij die aantallen heb ik nog niet die twee keer meegerekend, die ik vanmiddag heb gekeken.

Alom vermaak dus en dat gaat zelfs verder dan het artistieke. Neem de commentaren op Rinus en Romana en op hun liedjes. Het lijkt wel alsof miljoenen er een hobby bij hebben. Commentaar geven via social media. De reacties variëren –en dan zeg ik het heel netjes- tussen aan de ene kant ‘afbreken tot aan de enkels’ en aan de andere kant ‘de hemel in prijzen (en dan niet letterlijk bedoeld). Wat te denken van de reactie die vanmiddag om 13.00 uur werd weggeschreven: ‘Ik krijg een bloedneus van die muziek’. Of een paar dagen geleden deze creatieve: ‘en daarom mag iemand zijn kind geen Rinus noemen’. Geniale reacties, die je uiteraard niet al te letterlijk moet nemen. Maar waar ligt de grens?

Minder ludiek is al het hijgerige hyena- en aasgiercommentaar. Wat opvalt is dat het vaak misselijkmakende commentaar al heel snel niet meer over het liedje van Rinus lijkt te gaan. De reagluurders draaien en kronkelen binnen de kortste keren als pieren in een potje, zuur om elkáár heen en proberen aldoende elkáár te overtreffen in zowel dom- als grofheid. Dat is vermaak van een hele andere orde. Miljoenen beleven er plezier aan, dus wie ben ik dan om dat te veroordelen?

We zijn een volk van onbehagen, lees ik al maanden in de krant. Ook vandaag weer vertelt filosoof Govert Derix erover. Opvallende zin in dit verband: ‘de eigenlijke crisis van onze tijd is dat de manieren om het onbehagen onder bedwang te houden steeds minder goed functioneren’. Gebrek aan impulsbeheersing en een toename van frustratie beschrijft Derix. Zie hier het mengsel, waarmee voor een deel het succes van Rinus en Romana verklaard wordt, maar ook de negatieve reacties op zoiets onschuldigs als ‘kiele, kiele, kiele, een auto heeft vier wielen’.

Ach, ik ben in een milde bui. Vooralsnog van dit alles de humor maar inzien en vooral blijven focussen op waar het eigenlijk, in de kern, om gaat. Want hoeveel plaatsvervangende schaamte je ook voelt bij een filmpje van een buikdansende Romana, er valt ook wat te zeggen van de serieuze inzet en de puurheid van haar aanwezigheid. Het enthousiasme van Rinus. De overtuiging in zijn stem. De ritmische (jawel) knikjes van zijn hoofd op de muziek. Zijn zuivere bedoelingen. Zeker bij aanvang van zijn zangcarriëre leken die tenminste zuiver. Z’n bedoelingen hè, ik heb het niet over zijn stem…

Als ik nog een keer naar Romana op de scooter kijk (óp naar de miljoen!) dan is het er opnieuw. Weer dat plaatsvervangend gevoel van schaamte. Wat… ís… het… slecht…. Terwijl tegelijk de miljoenen medegluurders, waar ik er één van ben, geen haar beter zijn. Plaatsvervangende schaamte, die veel meer zegt van mij en al die anderen, dan van Rinus en Romana. Want een auto heeft toch gewoon vier wielen? Nou dan? En je hoeft toch niet te kijken? Het is kiele, kiele, kiele, maar het moet kunnen… Rinus rules, Romana rocks…!