Wat is een kenmerk van iets niet snappen? Vragen stellen. Er van uitgaande dat je de dingen wil begrijpen, stel je vragen. Aan anderen of aan jezelf. En dat laatste, dat houdt me bezig. Die vragen aan mezelf, daar krijg ik niet goed een vinger achter. Nog even los van de vragen zelf, is het ’t proces wat er zich in mijn hoofd afspeelt dat ik niet goed snap. Met name de vragen waar ik elke keer geen antwoord op weet. Dat lijkt zo’n nutteloze bezigheid. Hoe lang moet je dat volhouden? Jezelf vragen stellen die je niet kunt beantwoorden?
En meteen heb je er dan een vraag bij… Dat proces bedoel ik. Het denken in je hoofd. Nadenken over wat je ziet, hoort of voelt. Woorden vinden voor wat je wil zeggen of wil opschrijven. Welke woorden kies je uit, spreek je uit of schrijf je op? En waarom juist die? Waar ligt bijvoorbeeld dat moment dat ik ‘hallo’ schrijf in plaats van ‘geachte’. En nog wat breder vertaald, wanneer voel ik me op mijn gemak en wanneer maak ik me druk? Wat raakt me en wat gaat aan me voorbij?
Dat komen en gaan van emoties en gedachten, dat houdt me bezig. Daarbij komt dat, wanneer ik iets niet snap, de ander daar een tegenovergestelde ervaring bij kan hebben. Interessant. Wat snapt hij wel en om welke reden gaat dat voor mij niet op? Vrij voor de hand liggende verklaringen als ‘opleiding’, ‘kennis’, ‘intelligentie’ of ‘inzicht’ gaan door mijn hoofd. Al heel snel komen daar woorden bij als ‘tijd’, ‘aandacht’ of ‘bewondering’, die op hun beurt weer een balans zoeken op de taalschaal met ‘onzekerheid’, ‘jaloezie’ en ‘angst’. Allemaal interessante associaties, maar niet meteen eenduidige antwoorden op de vragen. Soms is het heel zinnig om ‘ach, laat maar even zitten’ zwaar te laten doorwegen.
Het voortdurend vriendelijk botsen van woorden en zinnen in mijn hoofd. Toevalstheorieën. Gausskrommen. Ups en downs. Vanalles. In gedachten ben ik tegelijkertijd leraar en student. Zonder kennis, maar vooral met een gemotiveerd spervuur aan vragen. Ge-weten-loos en voortdurend. Want de tijd tikt voort. Elke seconde. Elke minuut. Elk uur en elke dag dat ik bezig ben met de dingen die ik doe.
Een plezierige kant van al dat denken is namelijk het doen. Dat voelt als stage lopen bij mezelf waarbij ik mag leren van de praktijk. En zo nu en dan vind ik dan zelfs een antwoord op een vraag. Even heel duidelijk en voor de handliggend logisch. Weet je wat het volgens mij is? Het is het gevoel om in leeftijdnood te komen. De beperkte tijd, gecombineerd met de wil om iets eeuwigs achter te laten. Even vasthouden die gedachte want voor je het weet is het weer een vraag geworden… Moet je doen. Vooral doen. Snap je?
Geert van den Munckhof 