Gerard van Maasakkers op de oren. ‘tis al wir lang geleden…eigeluk te lang’ zingt ie. Met zijn melancholische stem haalt hij herinneringen boven. Gebeurtenissen uit het verleden. ‘…da raak ik nooit mir kwijt’ hoor ik. En ook dat is waar. Niet dat je er voortdurend aan denkt, maar het is er wel steeds. Op de meest vreemde en onverwachte momenten overvalt het je. In de mis van Va de Mulder onlangs. Ik voel de ring van mijn eigen vader die ik meestal achteloos ronddraai om mijn middelvinger. Is het de wierook in de kerk waardoor mijn ring -zijn ring- ineens even heel anders aanvoelt? Ik zie hem weer zitten in zijn stoel, in het laatste jaar van zijn leven. Onze Pip van een goed half jaar aaide hem over zijn bestraalde huid. Ze zat op zijn stoelleuning en hij hield haar vast. ‘Pak ze ma gauw, daat ze ni velt’ zei je bezorgd, omdat je arm moe werd. Ik pakte haar over en jij keek naar ons.. ‘Da raak ik nooit mir kwijt’… hoop ik.
Mijn ring, zijn ring, herinne-ring
Gepubliceerd door
Geert van den Munckhof 