Muziek op je oren. Willekeurige internet radio. En dan hoor ik ineens Lou Reed’s zoetgevooisde stem: ‘Hey babe… take a walk on the wild side’. Meteen krijg ik daar zin in. Want zo gaat dat met geluiden uit het verleden. Mijn ‘wilde kant’ bewandelen, dat zou weer eens wat zijn. Maar bijna meteen merk ik dat ik wel heel erg vast zit aan mijn eigen veilige kant van alledag. Waar is die wilde kant gebleven? Confronterende gedachte, want ik wil toch nog zo veel? De radio-10 gold reclame onderbreekt mijn overpeinzing maar dan, jawel hoor: Stef Bos: ‘Papa, ik lijk steeds meer op jou’..’De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden, ik zoek haar ook, maar tevergeefs’.. en zo zijn er nog meer mooie volzinnen. Knappe tekst. Zou de geschiedenis zich dan toch echt herhalen?
Ik wacht het derde liedje nog even af, want toeval bestaat niet: de zanger ervan ken ik niet, maar deze regels klinken toch heel toepasselijk voor mijn stemming: …into temptation, the mother of nervous words…the price is to watch it fail…the guilty get no sleep…i should’ve listened to the warning..
Muziek die me aan het denken zet. Niks wild, maar lekker, op mijn veilige plekje, nadenken over ‘papa’ en ‘the wild side’. Ik pak nog een Grolsch. Zo’n nieuwe groene fles, je weet wel, die anders is dan andere flessen… want je moet toch wat. Niet dan?
‘Take a walk on the wild side…’
Gepubliceerd door
Geert van den Munckhof 