Code groen…

Vanmorgen begonnen met een wandeling om de schade van de storm Ciara met eigen ogen te gaan aanschouwen. Die schade viel hier in de buurt wel mee. Kleine takjes liggen her en der verspreid op straat. Maar in het hele land blijken er meer dan 5000 meldingen van schade te zijn, hoor ik zojuist op de radio. Een optelsom van alle meldingen, verzameld door de 25 veiligheidsregio’s die ons land rijk is. Tweehonderd (of meer…) meldingen per regio (hoezo trouwens 25?), is dat veel?

Sinds de waarschuwingen van het KNMI een kleur hebben gekregen, is volgens mij de hysterie in het algemeen en de weerhysterie in het bijzonder enorm toegenomen. Een code oranje zet alle seinen op rood. ANWB waarschuwt haar doelgroep om niet de straat op te gaan. Veiligheidsdiensten worden in staat van paraatheid gebracht. De alarmnummers worden massaal gedeeld via alle beschikbare kanalen. Iedereen zal het weten. Moet het weten. Een gewoon praatje over het weer -’windje hé?’- behoort voor altijd tot het verleden.

We zijn in deze tijd gedoemd om gewaarschuwd te zijn en tellen daarom constant voor twee. Een situatie die een vreemde paradox oproept. In het tijdperk van individualisering, waar we alleen maar met onszelf rekening menen te moeten houden, bepalen anderen voortdurend welke informatie je niet mag missen. Als individu valt daar bijna niet aan te ontsnappen. Als je met code oranje een boom op je hersens krijgt, dan heb je gewoon niet goed geluisterd. Eigen schuld.

In onze samenleving is het allang niet meer de wind die de meeste ellende veroorzaakt. Het is eigen schuld geworden. Want je had kunnen weten dat het code oranje was. Of, in een groter verband, misschien wel code rood. Zeker als we kijken naar de oorzaken van klimaatverandering. Die weer een gevolg is van alle menselijke en ‘on-menselijke’ invloeden op het milieu. CO2. Stikstof. Opraken van fossiele brandstoffen. Stijging van de zeespiegel…

Tot zover een aantal argumenten van het ene kwart van de mensheid. Een ander kwart namelijk, beweert het tegenovergestelde. En ook daarmee worden we voortdurend geconfronteerd. Via alle denkbare kanalen. Kranten, radio, tv, internet. Op de wederzijdse reactie-fora slaan ze elkaar om de oren -ieder met hun eigen argumenten. Ja, op die fora kan het er -hoe zeg ik het netjes- nogal stormachtig aan toe gaan.

En ondertussen vindt de helft van de hele wereld geen rustig plekje meer. Omdat het nergens meer windstil is. Code groen melden we niet meer. Eigen schuld.