Het buitengebied van binnen…

In het buitengebied strooiden we de as uit van mijn zus. Drie jaar geleden alweer. Sindsdien kom ik vaak op die plek. Ik herinner me het strooien zelf nog heel goed. De verbazing over de hoeveelheid as die uit de urn kwam. En dat beetje as op m’n schoen, dat ik pas zag toen we later in een café in de buurt met de familie bij elkaar zaten. Van buiten ongemerkt mee naar binnen genomen. ‘Zo ben je buiten uitgestrooid en zo ben je weer ergens binnen’, dacht ik nog. Ik heb het er buiten toch maar even af geaaid. Daar waar ze wilde zijn.

De plek waar we haar hebben uitgestrooid ligt in een bos, onder kastanjebomen, vlakbij een stromende beek en een grote waterpartij. Er staat een houten tafelbank dicht in de buurt. Drie jaar geleden nog met een tafelblad van vijf planken maar nu nog maar met drie, zag ik onlangs. Twee planken zijn door iemand verwijderd en dat lijkt niet bepaald zachtzinnig te zijn gebeurd. De bevestigingsschroeven zijn achtergebleven en steken kromgetrokken in de onderbalk.

Als de vernieling moedwillig was, dan staat dat in een schril contrast met het rustgevende geluid van de kabbelende beek en de wuivende wind door de kastanjebladeren. En het is juist dat contrast waardoor ik me afvraag wat nou het meest wezenlijke kenmerk is van het buitengebied. Is het rust of toch rottigheid? En hoe verhoudt zich dat tot het ‘binnengebied’, dat ik voor het gemak even als term gebruik om alles samen te vatten wat er kan ontspruiten uit mijn en andersmans brein.

Positief denkend mens dat ik ben, denk ik toch dat het ‘buitengebied’ zich vooral leent om tot rust te komen. En dat niet alleen. Ik ga zelf namelijk vaak naar buiten om te schrijven. Dus ook daarom intrigeert me de vraag hoe dat precies zit met dat ‘buitengebied’. Wat is het dat je er rust en inspiratie kunt vinden? En waarom werkt het rustgevend op het ‘binnengebied’? Mij schiet nu de uitdrukking ‘je hoofd leeg maken’ te binnen. Ik realiseer me dat dat voor de meeste mensen eveneens een activiteit is die zich vooral buiten afspeelt. Gedreven door nieuwsgierigheid besluit ik binnen- en buitengebied eens door Google te laten beschrijven. Mogelijk biedt dat eerste aanknopingspunten.

Voor ‘binnengebied’ blijkt er dan maar één definitie: het is een meetkundige term. Bij ‘buitengebied’ is Google wat scheutiger. In no-time worden er een achttal definities geformuleerd. De meeste zijn afkomstig uit de wereld van de ruimtelijke ordening en reppen over steden en dorpen. Bovendien blijkt ‘buitengebied’ ook een meetkundige term te zijn. Maar al die definities hebben voor mij geen relatie met het buitengebied waar ik aan denk, als ik bij mijn zus aan de gehavende tafelbank zit. Eén definitie raakt echter wel een gevoelige snaar: Het is ‘een gebied dat buiten iets aanwezig is’.

Een mooie, bijna poëtische beschrijving die me meteen doet denken aan de uitdrukking dat er ‘meer is tussen hemel en aarde’. Er is méér. Van iets. In een gebied tussen hemel en aarde: het buitengebied. Op een bepaalde manier zelfs geordend in de ruimte, want het gebied is te beschrijven in termen van hoeveelheid, van ‘meer’. Dat geeft aan de andere definities, waar ik in eerste instantie weinig mee had, toch een spannend nieuw element. Ruimtelijke ordening als een soort van beta-vertaling van ‘méér, dat buiten iets aanwezig is’.

Is het dan een grote stap -in beta-termen doordenkend over inhoud- om te begrijpen dat gedachten in de beperkte binnenruimte van een mensenhoofd, juist in de onbeperkte ruimte van het buitengebied een ideaal afzetgebied vinden? De plek buiten, die zo ruim is, dat je daar gemakkelijk je gedachten de vrije loop kunt laten. Omdat er juist daar meer is tussen hemel en aarde. Meer van ‘iets’.

De plek waar we drie jaar geleden de as van mijn zus hebben uitgestrooid, die plek heeft sindsdien ook ‘iets’ meer. In dat grote gebied van en tussen hemel en aarde, waar wij met z’n allen nu nog lijfelijk ‘binnen’ in vertoeven, daar maakt zij alvast deel uit van buiten. In mij heeft haar as iets losgemaakt. Haar as die toen al ongemerkt mee naar binnen kwam. Dat is ‘iets’, dat vooral buiten te bewonderen is en daar voelbaar is. In het buitengebied van binnen…