Er langzaam aan wennen…

Vandaag de CD van Anouk gekocht. ‘Wen d’r maar aan’ is de titel. Iets in haar stem en in haar teksten raakt me. Het is een combinatie van krachtige eerlijkheid en ontwapenende kwetsbaarheid. Met de CD in mijn jaszak ben ik weer richting huis gelopen. Lopend door de winkelstraat dacht ik terug aan een fragment, gisteren uit De Wereld Draait Door. André van Duin las een passage voor uit het nieuwe boek van Martine Bijl. Ik meende ontroering in zijn stem te horen toen hij voorlas. 

Een indrukwekkende passage was het, waarin Martine beschrijft hoe het voelt om opnieuw te leren leven na een hersenbloeding. In 2015 overkwam het haar. Het revalidatieproces was -en is waarschijnlijk nog- een lange weg. Haar drive om opnieuw te worden wie ze was heeft volgens mij geleid tot dit boek. Ik heb het vanmiddag ook gekocht. Mijn voorlopige  interpretatie van de titel ‘Rinkeldekink’: het leven ligt ineens in scherven die, áls het al zo ver komt, maar heel langzaam weer geluk brengen.

Ik ben vanmiddag begonnen aan het boek. En ik heb een paar keer naar de CD van Anouk geluisterd. ‘Wen d’r maar aan’. Een advies waar Martine Bijl mogelijk noodgedwongen de afgelopen jaren vaker aan heeft moeten toegeven. Haar taalvermogen bleef onaangetast, lees ik op de achterflap. Net als haar gevoel voor humor. Het zinnetje ‘Heel Holland zakt’, dat ze meteen na haar aneurysma tegen de ambulance broeder uitsprak, is van beide eigenschappen een bewijs.

‘Ik heb heel veel moeite mezelf te zijn’, zingt Anouk. Ze heeft het over haar gevoel en hoe anderen over haar denken. ‘Ik blijf wel staan, ja wen d’r maar aan’. Martine beschrijft hoe ze na haar hersenbloeding niet meer zichzelf is en daar heel veel moeite mee heeft. Een vreemd wezen is in haar lijf gekropen. Ik lees het in de passage die ik André van Duin gisteren heb horen voorlezen. Door wat ik lees, begrijp ik wat Martine voelt. Begrijp ik een beetje wat er omgaat in het lijf van ‘hersengeletselden’, zoals Martine zichzelf en lotgenoten noemt. Opnieuw een prachtig voorbeeld van haar taalvermogen.

‘Ik smeek u op mijn knieën’, hoor ik Anouk zingen. Het nummer heet ‘Red mij’. De muziek en haar teksten verweven zich met de woorden die ik lees in ‘Rinkeldekink’. ‘Want jij weet niet half wat ik heb doorstaan’. Anouk heeft deze zin in een totaal andere context gebruikt in haar lied met de titel ‘Het is klaar’. En toch. Twee verschillende producten van twee mensen. Een CD van Anouk. Een boek van Martine. En ik voel me daar met groeiende bewondering midden tussen in staan. Tussen de krachtige eerlijkheid en ontwapenende kwetsbaarheid. Van Anouk en van Martine. En daardoor van de hele wereld om me heen. Maar vooral van mezelf. En ik wen er maar heel langzaam aan…