Mia

Op maandag ging het gerucht al. Zoals zovaak gepaard met ongeloof. Er was nog hoop maar het gevoel overheerste, dat het ook wel eens goed mis zou kunnen gaan. En op vrijdag de bevestiging. Woensdag 30 mei overleden lees ik bij de familieberichten. Mia. Van Wim.

Bij sommige mensen heb je dat. Niet omdat je ze door en door kent, maar wel net genoeg om de emotie te voelen van hen die achterblijven. Je hart knijpt een beetje samen als je zwart op wit leest dat wat je niet hoopte, toch is gebeurd. Mia. Van Marjo, Yvonne en Hannie.

Het gebeurt bij zovelen. En het zal blijven gebeuren. Maar zo nu en dan treft het iemand uit je kennissenkring. Elke keer wanneer een dergelijk bericht rondzingt en er vervolgens dagen later een definitieve bevestiging komt, is dat gevoel van toen weer terug. De pijn van het definitieve afscheid. Ineens, bijna zonder bericht vooraf. Wat er was, is niet meer.

Vaak zag je ze samen op het terras. Wim en Mia. Jaren ging Wim voorop en volgde Mia. De laatste tijd was het steeds meer Mia voorop, leek het, en volgde Wim. Regelmatig in het bijzijn van Marjo, Yvonne of Hannie of een van de kleinkinderen. En misschien nog wel vaker zo goed als allemaal samen, met de mannen erbij, Hans, Ger of Hennie. Met carnaval een vaste waarde van gezelligheid.

Wim vlinderde dan van de een naar de ander en vertelde aan ieder zijn anecdotes uit het verleden. Mia luisterde dan en lachte. Steeds opnieuw en telkens weer. Soms op korte afstand, maar aanwezig. Ik hoor in gedachten de intensiteit van haar lach en ik herinner me op hoeveel manieren ze daarbij kon kijken. Haar blik was dan ondubbelzinnig over Wim’s soms ondeugende dubbelzinnigheden. Zo vulden ze elkaar aan en lieten ze elkaar, ook op afstand, niet los. Tot woensdag.

‘Afgeloëpe woensdàg ovverleed mien lieve, lieve vrouw’ lees ik vrijdag in de Limburger. In dialekt. ‘En zörgzame, fijne mam’, ‘en laeveslustige, gezellige oma’ en ‘en grötse superoma’. Zorgzaam en fijn, levenslustig en gezellig, trots en super. Dubbele kwalificaties voor wat ze was en wie ze was. Niet voor niets staat ook ‘lieve’ er ondubbelzinnig dubbel in.

Het gebeurt bij zovelen. En het zal blijven gebeuren. Een definitief afscheid terwijl het leven doorgaat. Dat voelt dubbel. En lijkt soms zo onzinnig. Toch is het dat niet. Niet dat ik het zeker weet, maar ik voel dat het zo is. Ondubbelzinnig. Ik heb er ook geen verklaring voor. Maar iets in mij zegt dat het komt door ‘lieve, lieve’…

Voor Wim, Marjo en Hans, Yvonne en Ger, Hannie en Hennie en kun kinderen en voor iedereen die Mia heeft gekend.

Zaterdag 2 juni voorgedragen in het programma Wiekentpraot van Radio Reindonk en hieronder te beluisteren. Voorafgegaan door ‘Fly’ van Celine Dion en afgesloten met een liedje van Ramses Shaffy: ‘Kom lieve, lieve’.