Twee minuten voor negen. Rob Hoeke via Spotify in de oortjes. Op de tv zie ik met een schuin oog een nepdirigent commentaar krijgen van een drietal kenners. Een uur geleden heb ik Ajax-PSV op tv gezien. Ook niet iets om vrolijk van te worden. Bij de zoveelste rotschop en elleboog in het gezicht zelfs een beetje walging voelen opkomen. Waar kijk ik eigenlijk naar…
De camera zoomt in op fans in blote bast. Ze gaan door het lint wanneer de ene (te) goed betaalde rotschop de andere (nog beter betaalde) elleboog een agressief duwtje geeft. Een klein relletje op het veld en de trieste heroïek op de tribune neemt nog droevigere vormen aan. De scheidsrechter doet zijn uiterste best om met gespeeld overwicht deze of gene te vertellen dat ellebogen en rotschoppen niet mogen. Oh? De kleur van zijn rode kaart verbleekt bij de rode waas die sommige spelers voor de ogen lijken te hebben bij de zoveelste aanslag op de enkels. Waar gaat het eigenlijk over…
Na afloop van de wedstrijd laat de camera zien hoe voetballers elkaar een hand geven. Ik ken de verschillende spelers niet goed genoeg om te zien of rotschop en elleboog nu weer vriendelijke voetbalcollega’s zijn, maar wat doet het er ook eigenlijk toe. Eerder vanmiddag bij een schaatssprintwedstrijd -toch een redelijk vriendelijke sport- spreekt de inleidende commentator van een ‘duel op leven en dood’.
Beide schaatsers bleven trouwens leven, maar wat zegt zo’n formulering over onze aandacht en soms doorgeslagen liefde voor de sport. Maakt clubliefde dat we onze eigen beperkingen mogen wegjoelen? Als wij winnen, sterft de tegenstander dan een beetje? Wat betekent ‘overleven’ in een competitie? Waar doen we het allemaal voor…
Veel nep en onterecht opgeklopte heroïek. Vermaak. Niet teveel bij stilstaan. Alleen nog even dit. Te pas en te onpas wordt verkondigd dat de wereld verandert. Ik vraag me af: zit een deel van die verandering ook in het ongevoelig worden voor het in oorlogstermen beschrijven van wat er zich in vredestijd allemaal afspeelt. Kruitdampen in de arena? Strijden op leven en dood? Misschien beginnen aanslagen elders ongemerkt wel bij de enkels van elleboog en rotschop… en menen we ons leven harmonisch te dirigeren, maar hebben we er eigenlijk de ballen verstand van.
Geert van den Munckhof 
Ik kijk eigenlijk nooit naar sport op tv en na het lezen van jouw stukje ga ik daar zeker geen verandering in brengen.
De verandering ligt in ons zelf! Als wij naar de buitenwereld toetreden met een liefdevol hart en alleen dit de aandacht brengen dan denk ik dat het andere minder gevoed wordt en juist dat gaat er mis. Het is alleen nog maar geweld en agressie wat het beeldscherm uitstraalt en dat gaan mensen als gewoon ervaren……HELAAS! Begin bij je zelf wat zeg je en dat maakt al het verschil, reageer je uit liefde en dankbaarheid of agressief en egotisme. In alles is onze maatschappij aan het veranderen NAASTENLIEFDE, elkaar de helpende hand aan bieden. SAMEN maken we deze maatschappij en onze omgeving en dat begint bij jezelf!!!!!
Inderdaad, verander de wereld…..begin bij je zelf….
Maar de maatschappij is heel erg egoistisch geworden. Lees het stukje nog maar over de vakantie die jij lekker genoot hoe jij wilde. Wat voor reacties je daar op kreeg.
Laat mij maar bezig zijn met vrede binnen mijn gezin, respect hebben voor elkaar. Van daaruit kun je verder bouwen.