Een flits. En boem! Op de dag dat het meer dan 30 graden zou worden regent het nu pijpenstelen en zweeft er het komende uur een onweersbui over ons heen. Waar is Lei Spreeuwenberg als je hem nodig hebt…
Maar ach, de achter- er voordeur tegen elkaar open zorgt er wel voor dat de temperatuur binnen tot prettige proportie terugdaalt. En zo heeft elk nadeel weer zijn voordeel.
Wat ik even kwijt wilde? Eigenlijk niks. Of eigenlijk wel iets, maar ik weet niet goed hoe ik dat op papier krijg. Want Manchester ligt al weer even achter ons. En dan bedoel ik niet de voetbalwedstrijd. Terwijl ik me terdege realiseer dat er mensen zijn die dit lezen en misschien wél meteen aan de voetbalwedstrijd dachten.
Vandaag kleurt Milaan misschien wel roze voor ons als Tom in zijn opzet slaagt. Afgelopen december kleurde het daar even rood, toen terreurverdachte Anis Amri werd doodgeschoten door de Milanese politie. Hij was ‘gewoon’ via Frankrijk naar Milaan gereisd, zoals dat gisteren waarschijnlijk veel Dumoulin-fans ook hebben gedaan.
Vaak als dat soort contrasten door mijn hoofd gaan, bekruipt me tegelijkertijd een gevoel van machteloosheid. Niet prettig. Terreur en sport. Niet te vergelijken, zegt mijn verstand. Zoals godsdienst en aanslagen eigenlijk ook niets met elkaar te maken zouden moeten hebben. Zegt mijn verstand. Maar mijn gevoel spreekt anders. Machteloos.
En hoe zet je dat dan op papier? Waarom? Of voor wie? Voor de fans van Dumoulin. Voor de Allah-adepten. Voor de harde kern van supportersverenigingen van noem maar een club. Voor de familie van de gesneuvelde kinderen in Manchester. Voor alle bezoekers van de ‘Dangerous Women Tour’ van Ariana Grande. Of schrijf ik het voor terrorisme-deskundigen, zoals Beatrice de Graaf, die de aanslag in Manchester vanuit het perspectief van de terrorist ‘heel succesvol’ noemde. En ze heeft gelijk. Net als alle fans van wie of wat dan ook. Familieleden van wie dan ook. Ze hebben allemaal gelijk. Vooral omdat er altijd zullen zijn die vinden dat ze ongelijk hebben.
Dus machteloos. Maar hoe zet ik het op papier.. en voor wie.. Laat ik het vooralsnog maar even voor mezelf doen. En voor hen die het lezen. Dat houdt het overzichtelijk. Ook omdat de regen is gestopt en die 30 graden misschien straks toch nog wel gehaald worden. Hoewel de boeren daar misschien niet zo enthousiast over worden. Maar goed, sommige dingen, daar kan zelfs Lei Spreeuwenberg niks aan doen.
Over ons tuinpad loopt een jonge folderbezorger naar de voordeur. Die staat nog open. Voorzichtig legt hij de stapel folders op de deurmat. ‘Dankjewel’, roep ik hem na. Ik hoop dat hij het gehoord heeft. Waarom? Daarom.
Geert van den Munckhof 