Joep’s Kapel

Drie weken geleden, op 7 maart, kreeg ik een spontaan berichtje in Messenger waarin Joep me vroeg hem aan te kondigen. Ik was de eerste die in zijn gedachten voorbij kwam, schreef hij.

Nou denk ik Joep z’n gedachten een beetje te kennen, dus het feit dat ik daar als eerste in voorbij kom, is niet per definitie heel veelzeggend. Want terwijl ik die zin van zojuist uitspreek, zijn er in Joep z’n hoofd waarschijnlijk al veertien andere gedachten voorbij gekomen. Evengoed was ik blij verrast en vereerd met zijn bericht. Hij vroeg me, en ik citeer letterlijk: ‘Zou jij het tof vinden om  1 april voor mij de spits af te bijten’. ‘Big hug’, stond er onder. En ‘tot donderdag?’.  ‘Leuk man!’, schreef ik hem terug. ‘We hebben het er donderdag nog wel over.’

Die donderdag zag ik Joep inderdaad bij Café de Verbeelding. Heel even hebben we toen gesproken over de gewenste aankondiging. Snel werd duidelijk dat er tussen het berichtje van dinsdag en die donderdagavond opnieuw 84.354 gedachten door Joeps hoofd waren gegaan. We vonden elkaar in de afspraak dat wanneer Joep een wat duidelijker beeld had van de avond van de CD-release, hij zich dan weer zou melden.

Drie weken en weer een paar miljoen gedachten verder, afgelopen dinsdag, 28 maart om precies te zijn, besloot ik om Joep zelf een kort berichtje te sturen. ‘Heej Joep! Al vlinders voor 1 april? Ik hèb al twee kaartjes en ook je cd gereserveerd. Ik ben heel benieuwd. Heb je nog steeds behoefte aan iemand die je aankondigt? En heb je daar al ideeën bij? Mochten je plannen wat dat betreft gewijzigd zijn, is dat ook prima hoor. Ik verheug me net zo goed op de release! Maar ook als je je compleet wil laten verrassen door de aankondiging, dan hoef je alleen maar even door te geven hoe laat je wil dat ik start. Ik hoor het wel!’

De volgende dag kreeg ik een berichtje terug van Joep. ‘Wauw Geert! Dat vind ik erg mooi om te lezen, ik probeer in dit enthousiaste brein een beetje een plek te vinden waar ik de keuzes op een rijtje kan zetten. Hoewel ik het liefst gewoon op mijn impuls af ga’. Tekstballonnetje twee: ‘en dat ga ik nu ook doen!! (smiley)’. Derde tekstballonnetje: ík zou het eervol vinden om jou te vragen de introductie te doen’.  Tekstballonnetje vier: ‘Ideeën laat ik liever los aan de de ander, daar wordt het alleen maar beter van’. Tekstballonnetje vijf: ‘Ik maak nu een vreugdesprongetje terwijl ik op mijn bureaustoel zit….’. De serie berichtjes werd afgesloten met een smiley.

Prachtige Joep-antwoorden. Hij wilde zich wel laten verrassen, begreep ik er uit. Alleen had ik nog géén antwoord op mijn enige, niet al te moeilijke, maar toch een beetje organisatorich getinte vraag: Hoe laat wil je dat ik start?

Maar ik ken Joep een beetje. Denk ik. Gisteren, vrijdagochtend om 10.00 uur heb ik hem opnieuw een berichtje gestuurd. ‘Ha Joep! Tied vur enne cappucino beej Liesbeth um 11 oor?.  Een half uurtje later kreeg ik in vier tekstballonnetjes antwoord: Ha Geert! Ja zeker. Fiojn. Fijn.

Het was 31 maart, de eerste echte lentedag en prachtig weer. Nog maar één dag voor 1 april. Om 11.00 zaten we bij elkaar. Genietend van het zonnetje en van het nu van dat moment. We spraken over Joep’s Kapel en over wat er allemaal aan vooraf was gegaan. We kregen het over de spaghetti bolognese die Joep voor 28 personen aan het maken was. Allemaal mensen die op een of andere manier bij de release van de CD betrokken waren. We hadden het over de 3,5 kilo rundergehakt die hij daarvoor bij de verbaasde slager gehaald had. Over te weinig grote pannen om de bolognesesaus in te doen. Over het aantal van twee flessen rode wijn dat in de saus moest. Maar we spraken ook over creativiteit. Over Funpop en over de Muzikantine. Over verbindingen leggen en over Deken de Graaf Woutering. Over Joep’s misdienaarschap en over de klik met mensen om hem heen. Over die kleine dertig mensen die hem bij het project bijstonden en over Bram, die dat allemaal coördineerde. We hadden het over loslaten en non-dualiteit en het genieten van het moment. Over Winnie de Pooh en over de Tao. Geen enkele minuut van de bijna twee uur die we samen bij Liesbeth op het terras zaten, wekte Joep de indruk dat hij nog heel veel moest doen.
De CD’s moesten nog wel worden geleverd door DHL, zei hij, en dat was nog wel een beetje spannend. Maar van de andere kant…

Ik vertelde Joep dat ik zaterdag in het programma Wiekentproat van Omroep Reindonk live een column ging voorlezen. En dat ik speelde met de gedachte om die column over Joep en over Joep’s Kapel te laten gaan. We namen afscheid met de big hug, die hij me in zijn allereerste messengerberichtje al in het vooruitzicht had gesteld. En ik ging naar huis om een column te schrijven.  Op de fiets vormde zich al een zin in mijn hoofd. ’Joep van Wegberg, de mooie mix van Sjakie van de chocoladefabriek en Alice in Wonderland’. Het is de afrondende zin van deze column. En op 1 april zal het ook de afronding zijn van de aankondiging die Joep gevraagd heeft. En daarna begint het feest pas echt!

Joep. Niet alleen Sjakie en Alice, maar met nog wat meer fantasie ook nog Pluk van de Petteflet. Pluk, van pluk de dag. Joep van Wegberg, in de setting van de Lambertuskerk in alle nederigheid en vol eerbied onze eigen ‘leeven hiër’. Een liedje, trouwens, dat ik al weken niet meer uit mijn hoofd krijg. En dat zal na vanavond nog wel een aantal weken zo blijven.