You only get wet once…

Gisteren teruggekomen van Ierland. In de week dat we daar waren was het nieuws uit Nice nog pijnlijk vers, terwijl de staatsgreep in Turkije al om aandacht schreeuwde. In de tussentijd hakte een 17-jarige eenling in op Duitse treinreizigers en bleek Melanie Trump -o schande- woorden van Michele Obama te hebben geleend voor haar eigen speech. Dichter bij huis zorgen ‘ongeruste’ inwoners ervoor dat de politiek opnieuw lijkt te zwichten en twee potentiële locaties voor statushouders en arbeidsmigranten daarmee bij voorbaat kansloos worden.

De stapel kranten die ik vandaag heb doorgewerkt, laten nog meer macabere dingen zien. Erdogan die de democratie ‘redt’ door duizenden tegenstanders het zwijgen op te leggen. Wrange paradox en deja vu’s met 1933 toen een andere grote leider ‘in naam van het volk’ zuiveringen mocht gaan uitvoeren. Ook toen waren ‘de anderen’ de schuldigen en de oorzaak van ‘onze’ problemen. Een wethouder pleegt volgens de een ’n ‘politieke doodzonde’ die door de ander als ‘een leugentje om bestwil’ wordt ervaren. Op Facebook swipe ik door de historie en verbaas me over wat daar de afgelopen week de mensheid heeft beziggehouden.

In Ierland was dat er even allemaal niet. Daar beukten de golven van de Atlantische oceaan met oerkracht tegen de rotsen van de kust. Daar stonden we schuin tegen de wind en klonken onze schreeuwen van respect als fluisterzuchtjes. Daar groeide groen gras gewoon tussen door wind en water verweerde blokken steen. Afgeplatte rotsblokken maakten een machtig mozaïek, zover het oog reikte. Gestapelde stenen vormden kilometerslange muurtjes die het glooiend groene landschap vriendelijk doorsneden. Het was zoals het tien jaar, misschien wel honderd jaar, geleden al goed was, en zoals het over tien jaar, misschien wel honderd jaar, nog goed zal zijn. Zo voelde dat. En verder was er even niets. Want het was alles.

Het was er warm de laatste twee dagen, maar regen hadden we ook. Het voordeel van de overvloedige regenval, die in dat land meer regel is dan uitzondering, werd op een treffende manier verwoord door een Ierse pub-eigenaar: you only get wet once… Prachtige relativering waar ik even aan terugdenk terwijl ik alle berichten uit de krant en van Facebook tot me door probeer te laten dringen. You only get wet once…

Helaas. In Ierland lijkt dat te kunnen. Je neerleggen bij wat er is en gewoon accepteren van wat er komt. Want hoewel het heel kort door de bocht is, en hoewel ik weet dat ook de Ieren jaren geleden hun strijd van onverdraagzaamheid hebben gehad, wil ik toch nog even dat gevoel aan de klif op Inish Mor vasthouden en er intens van genieten. De troost voelen van de constatering dat al het geschreeuw, hoe hard en gemeen ook, slechts fluisterzuchten zijn in het grotere geheel van aarde, wind en water. Als je je verzet tegen de regen, word je telkens weer nat. Als je beseft dat regen  ergens anders opgedroogd water is, dan heb je al een stapje gezet. You only get wet once…