80 jaar jong…

Pas als ik inzoom, zie ik ze staan. Midden op de foto, een beetje verscholen, bijna achterin. Mijn vader en mijn moeder, bij het afscheid van haar zus, die met de boot naar Nieuw Zeeland vertrekt. Dat afscheid toen, vastgelegd op een klein zwart-wit fotootje met kartelrandjes, zorgt nu voor een korte ontmoeting met mijn ouders, jaren na hun dood. Het raakt me en ik probeer me voor te stellen wat zij toen dachten, bij dat afscheid aan de kade.

Misschien hoor ik daar binnenkort wat meer over. Zondag 20 september hebben we namelijk een reünie. De kinderen van mijn moeders broers en zussen komen dan bij elkaar. Mijn neven en nichten van de Poels-kant en hun nog levende vaders en moeders ontmoeten elkaar in Heide. Samen terugblikken op de tijd van toen in de tijd van nu. Die reünie is de reden dat ik de laatste weken een heleboel foto’s uit het verleden heb ingescand. Een mooie bezigheid, met verrassende resultaten.

De ‘ontmoeting’ met mijn ouders is er daar één van. Het is opvallend hoe scherp de details zijn vastgelegd. Zo klein vaak dat ze zich als het ware pas laten zien, nadat je hebt ingezoomd. Dan ineens is er de herkenning. Dáár staat mijn vader met vlak naast hem mijn moeder. Een direct lijntje naar het verleden. Analoge herinnering door digitaal uitvergroten. Big data, maar dan met gevoel. Weliswaar ‘fuzzy’, maar met logische emotie…

Ik dwaal af.

Terug naar de realiteit van de foto’s en de dag van vandaag. Of morgen. Want dan zijn we uitgenodigd voor een barbecue. Tante Riek, de zus van mijn vader, wordt 80 jaar. Dat wil ze vieren. Ook daar komen neven en nichten bij elkaar en ook daar zullen de herinneringen worden opgehaald. Behalve mijn vader had Tante Riek nog drie broers en twee zussen. In gedachten zullen ze er morgen alle zes bij zijn. En op de foto’s zullen we ze zien en het over ze hebben. Tot in detail.