Hundje

Plaarpuüt, zien we aallemoal, wah,
mit os gesanik ovver vaanaalles.
Dun Hallo, di stiët tur voal vah.
Di vingt nietus, di vingt waalles!

Noeit is dur iets vur iederiën good,
want dur is d’r aalt waal iënen beej,
din ut – aas ie de kans kreeg- verbood,
umdaat niemus ut baeter wet aas heej!

Historisie stoan doa um bekend,
zeej laeze veul in alde beuk.
Umdaat ut neeje ma ni went,
bliëve ze hange in alde meuk!

Daat guft niks, aas ut nörges ovver giët.
Daan is waat klage bes soms fijn.
Ma waat aas dur inèns en hundje stiët,
woa ge oet kunt dreenke, op ut plein?

Meense mit ennen echten hoond,
hebbe di nag noeit zittend zeen pisse.
En sinds waanniër keumt water oet de moond?
Man, man, hoe kaan en gemeant zich zoë vergisse!

En daan bliekt ut versje ni juust.
Is ut Hôrsters ni good ôf ut hundje te klein.
En daan goan ze bekant mit elkaar op de vuust.
En daan aergere ze zich en-passant aan de kleure-fontein.

Teage aal die meense mit verstand vaan hundjes,
zuij ik wille zegge, kiek ut gewoën nag efkes aan.
In de zomer, zudde zi, wandelde dur rundjes,
Zidde lachende kiender en niemus miër dreenke oet de kraan!

En of daat water oet de piemel sproeit,
Of lekker lauw luüpt, oet de moond
Daat haet meej eigeluk nag noeits geboeid,
Waat ík erg ving keumt oet owwen hoond zien koont!

(ma geej ruumt daat gelukkig aaltied waal ôp…)