Dit jaar is Kerstavond anders dan anders. Op 24 december landt er omstreeks 19.00 uur in Düsseldorf een vliegtuig dat onze Mees weer thuis brengt. Met twee andere Dendron-leerlingen en twee leerkrachten is hij dan terug van twee weken India. Voor de stichting Helpende Handen hebben ze verschillende projecten, locaties en instellingen bezocht. Mees heeft ter plekke gezien en gevoeld hoe het is om in een land te leven dat totaal, maar dan ook totáál, anders is dan Nederland. Zonder twijfel is hij onder de indruk van alle ervaringen. Onze Kerst staat in het teken van zijn belevenissen. En daar verheug ik me op.
Twee weken geleden werd Mees z’n avontuur werkelijkheid. Ons contact verliep vanaf dat moment via korte whatsapp-berichtjes. ‘Ik vertel wel in detail over wat ik meemaak, als ik thuis ben’, schreef hij in één van zijn eerste berichtjes. En na twee dagen was de zin ‘ik heb al zestien kantjes volgeschreven’ ook heel veelzeggend. Af en toe verscheen er een foto op zijn Facebook-pagina. Bijvoorbeeld van een kleine, ik schat twee- of driejarige Indiër, die een grote gele zonnebril omgekeerd op z’n neus zette. Onderschrift: ‘Kleine Indiër weet niet hoe bril werkt’. Het was een speelse foto, met dat vrolijke ventje in het middelpunt van de belangstelling.
Achter het kereltje een kast, waarin een tiental plastic bakken te zien was. Gevuld met snoep leek het. ’Begrijpelijk dat het jongetje vrolijk gekkigheid uithaalt met die gele zonnebril van onze Mees’, dacht ik. Toen ik wat beter keek zag ik wat er in grote letters op de bakken stond. ‘Amytryn’ kon ik lezen. En daarnaast ‘Atenolol’ en ‘Fluoxetine’. Het waren medicijnen, leerde Google me. Amytryn tegen ‘neuropatische pijnen’. Fluoxetine was een anti-depressivum en Atenolol een bètablokker. Bloeddrukverlagend en hartslagvertragend. Ineens kreeg de vrolijke foto een wat serieuzere uitstraling.
De ruimte maakte kennelijk onderdeel uit van een verzorgingsinstelling. Ik wist dat ze dit soort plekken gingen bezoeken. Je kunt geen betere indruk krijgen van wat ‘helpende handen’ betekenen, dan het aan den lijve ondervinden en ter plekke ervaren. Zien wat er allemaal bij komt kijken, bij de opvang , verzorging en het onderwijs van weeskinderen bijvoorbeeld. Of bejaarden en zieken. Hier en daar zelf een helpende hand bieden. En vooral zien hoeveel andere mensen dat daar ook doen. Uit het hart en vanzelfsprekend.
In dat teken stond zijn reis naar India en in dat teken staat daarom onze Kerst dit jaar. De stichting Helpende Handen en het Dendroncollege boden Mees deze kans, die hij met beide handen heeft aangegrepen. Maar hóe aangegrepen zal hij zelf zijn? Hoeveel kantjes na die zestien heeft hij nog geschreven? Heeft hij z’n gele zonnebril nog? Daar ben ik benieuwd naar. Straks komt hij door de gate. Op Kerstavond. Terug. Gelukkig… Kerstfeest!
Geert van den Munckhof 
Wat fijn én indringend om te lezen – mijn nicht, zij dan lerares op een middelbare school, is net een paar weken thuis van bezoek aan scholen in India. Alleen de vogelvlucht stukjes die ze daarover schreef en vertelde,raakten al enomr allerlei snaren.
Een heerlijk weerzien gewenst. En ongetwijfeld een boom vol verhalen. Eerst de primaire, en dan die later nog los gaan komen. Misschien wil Mees wel voorlezen uit eigen werk. Intrigerend en spannend jullie kerst.
Heel veel goeds en liefs, en mooie dagen!
Carolien
Wat leuk om te lezen. Ja dat zullen veel indrukken zijn die hij mee terug brengt. Wij wensen jullie hele mooie feestdagen en voor 2015 een goede gezondheid en dat we nog maar veel verhalen van jou mogen ontvangen.
Een warm kerstfeest, met veel aandacht voor elkaar.
Wat `n bijzonder Kerstfeest hebben jullie dit jaar, we hopen dat er met z`n allen heel wat moois van gemaakt gaat worden. En bedankt Geert voor alle mooie berichten en verhalen. Geniet van elkaar, dan wordt het heel zeker `n mooi nieuw jaar.