Play…

Gisteren, precies drieëntwintig jaar geleden zijn Thea en ik getrouwd. Heel vroeg in de ochtend van 20 september -het was 02.00 uur- realiseerde ik me dat. Net daarvoor bij Cambrinus interessante gesprekken gehad over het schrijven van verhalen, over geloof, de bijbel, boeken in het algemeen en de verbranding daarvan. ’Lyromanen’ was het woord dat me te binnen schoot.

Twintig september. Fietsend naar huis kroop ongemerkt die datum mijn hoofd in. Dat gebeurt me wel vaker als ik de overgang van de ene dag in de andere bewust meemaak. Twintig september, dacht ik. Een wolk schoof voor de maan weg. Een paar uur terug was het dus negentien septe…. Ik hield mijn voeten even stil op de trappers. Heel even. Want negentien september is speciaal, maar ook weer niet zó speciaal, dat ik er op de dag zelf aan had gedacht. Thea ook niet.

In onze ringen staat 1991991 gegraveerd. Dat vonden we toen een leuke datum. Een palindroom, maar dan met getallen. Die ringen schoven we een dag later aan elkaars vingers, toen we onze wettelijke trouwbelofte nog eens kerkelijk onderstreepten. Van beide gebeurtenissen zijn filmbeelden bewaard. Onlangs hebben we die laten digitaliseren. Niet alleen van het trouwen, alle video-8 en vhs-banden die we hadden, hebben we nu op een schijf van 300 gigabyte staan. Gigantisch.

Die harde schijf met onze geschiedenis hangt onopvallend met een USB-kabeltje aan de televisie. Een klein zwart kastje dat we op elk moment via de afstandsbediening kunnen aanspreken, om terug te gaan in drieëntwintig jaar historie. Ik heb die nacht ons kerkelijk huwelijk nog een keer bekeken. Prachtige beelden gezien van mensen in de kerk. Mensen die ik al jaren niet had gezien en ook nooit meer in levende lijve zal zien.

Markante mensen, mooie momenten, nu allemaal gevangen in nullen en enen. En nog gigabytes te gaan. Van de driehonderd gieg is nog geen 80 gieg gebruikt. Ik fantaseer -eenvoudig rekenend- dat ik waarschijnlijk nooit genoeg toekomst meer heb om het schijfje vol te krijgen. Een interessante gedachte in dit digitale tijdperk. Meer geheugenruimte hebben dan toekomst. Confronterend. Of zegt dat meer over wat we ons nog herinneren uit het verleden?

Hoe dan ook. De beelden van toen ontroerden en lieten me glimlachen tegelijk. Herkenning door de jaren heen, afgewisseld met een gevoel van melancholie. Wie waren die mensen, die elkaar toen het ja-woord gaven? Die elkaar trouw beloofden tot in de eeuwigheid, ten overstaan van velen die er nu niet meer zijn? En wie zijn zij nu, die er toen als peuters en kleuters bij waren? Eén van hen stond een week geleden voor het altaar…

De geschiedenis herhaalt zich. Letterlijk nu. Zo vaak als ik wil en gigabytes lang. Net als de toekomst. Ruimte in overvloed om veel te onthouden. Tijd lijkt geen rol te spelen. We spelen ermee. Onze smart-tv kan zelfs de tijd stilzetten. Ook de tijd uit het verleden als ik op de pauzeknop druk. Ik zie mijn vader stilstaan terwijl hij op weg was naar de communie. In gedachten loop ik nog een keer met hem mee. Niet echt. Net echt. Play…

Note to self: neem de tijd voor de toekomst…