Twan Huys

Op donderdag 14 april, vorige week precies drie jaar geleden heb ik Twan Huys mogen interviewen. In Griendtsveen stond hij op de zeepkist en hij vertelde voor een zeer aandachtig publiek een klein uur over zijn leven en zijn werk. In zijn boek ‘Over Geluk’ heeft hij dat heel knap samengevat. Hij schrijft daarin over zijn jeugdjaren in Horst. Over zijn vroege en hele diepe wens om de wereld in te trekken, aangewakkerd door een grote mate van nieuwsgierigheid. Die vervolgens leidde tot zijn loopbaan als oorlogsverslaggever, America-correspondent en huidige presentator van o.a. Nieuwsuur.

Indrukwekkende woorden sprak hij. Over ‘bulletbaby’s’ bijvoorbeeld. Een gangbare term in ziekenhuizen in Somalië, waar men ongeboren kinderen met een schotwond in hun lijfje probeerde te redden uit doodgeschoten moeders. Of zijn beschrijving van ‘butterfly-mines’. Kleine mijnen die op vlinders leken en daardoor een onweerstaanbare aantrekkingskracht hadden op kinderen. Met die filosofie ook gemaakt, want kinderen van de vijand, zijn later, zonder handen of benen, veel minder gevaarlijk.

Twan vertelde over de adrenaline-rush die veel oorlogsverslaggevers verslaafd maakt aan hun werk. Over zijn eigen keuze om met dat werk te stoppen, toen hij op een onthutsende wijze geconfronteerd werd met het steeds grotere entertainment-element van oorlog. Tientallen TV-satelietwagens op de plek waar Kosovaarse vluchtelingen met duizenden voorbij liepen en een Belgische journaliste van een Privé-achtig blad, die ter plekke vroeg welk conflict er eigenlijk precies speelde. Ze had de opdracht gekregen daar een verhaal van te maken, dus tja…

Beelden, vertaald in woorden, die indruk maakten. Geluk lijkt dan wat haaks te staan op die verschrikkingen, maar het is van de andere kant ook wel begrijpelijk dat je juist na al deze beelden en ervaringen daar naar op zoek gaat. Het was juist die zoektocht, waar de aanwezigen in Herberg ‘De Morgenstond’ zeer nieuwsgierig naar waren. Ik mocht als presentator de vragen van de aanwezigen aan Twan doorspelen. Een soort NOVA-College Tour in het klein, zeg maar.

‘Over geluk’ kreeg een hele plaatselijke vertaling. Twan’s vader en moeder, die nog steeds in Horst wonen, zag ik trots naar hun zoon kijken, terwijl die ontspannen alle vragen beantwoordde. Soepel werd ‘Over geluk’ verbonden aan de middag zelf en aan de goede doelen, CliniClowns en Funpop. De cheques voor beide goede doelen van de organiserende stichting ‘De Peelkabouters’ waren al indrukwekkend, maar het was Twan die het geluk van met name Funpop nog wat vergrootte. Want uiteindelijk stelde hij de verkoopopbrengst van zijn meegebrachte boeken geheel ter beschikking aan Funpop. In een half uur leverde dat nog eens 1101 euro extra op.

Hij bracht, zonder daar volgens mij zich heel bewust van te zijn, één van zijn eigen antwoorden in de praktijk: Er werd hem gevraagd of hij van al die ervaringen -de mens op z’n slechtst- niet heel cynisch was geworden. ‘Nee’, zei hij zonder enige aarzeling, ‘cynisme zit niet in mij. Want naast al de verschrikkelijke dingen die je ziet, zie je tegelijk ook hele mooie dingen’. In een half uur méér dan duizend euro sponsoren is daar wat mij betreft een voorbeeld van. ‘Over geluk’ gesproken. Inspirerende ontmoeting. Mooie vent, die Twan Huys.