‘Der Weg’

‘Wir haben den Regen gebogen’ zingt Herbert Grönemeyer. Een zin die iets in mij knakt. Want ik heb gelezen dat hij het nummer ‘Der Weg’, waar deze zin in voorkomt, opgedragen heeft aan zijn overleden vrouw Anna. Haar ziekte, het onvermijdelijke einde, hun gezamenlijke tijd toen en zijn lijden en ‘wederopstanding’ daarna, het zit er allemaal in. Zo mooi.

Ik vraag me af hoe het kan dat ik zijn emotie tot in mijn botten kan voelen. Stemming? Regenachtige vakantieweer buiten? Herkenning? Gedeelde ervaringen van afscheid? Het zal allemaal wel meespelen. Doet er ook niet zoveel toe. Waar het even om gaat is de zin zelf.

‘Wir haben den regen gebogen’.. Het ontroert me. Omdat er in die vijf woorden zoveel kracht zit. Zoveel verdriet ook. En onmacht. Maar ook verrassing. En hoop. Wrang misschien maar daarom ook zo waar. Het een dat niet zonder het andere kan. Zon en regen worden waar door de regenboog.

‘Du hast jeden Raum mit Sonne geflutet’ bevestigt wat ik voel. Vloeibare zon en verbogen regen. Wat niet kan maar toch moet. Hallo afscheid en dag welkom. Omdat er eigenlijk geen woorden voor zijn en tegelijk zo veel, word ik er stil van.

Het leven komt inderdaad van voren. Je moet het aankijken om het te zien. Achter de regen, die nu tegen het raam tikt, voor de zon. Pas dan kun je de regen buigen. Met dank aan Herbert Grönemeyer.

(Op 16 juli 2012 gepubliceerd op de niet meer actieve website schrijfbloq.nl. Onlangs -getriggerd door een tweet van Marlies- weer teruggehaald)