De prins is vandaag jarig. Mijn nichtje ook. Kim, proficiat. Ik hoop dat er vandaag voor jou gezongen wordt. Voor de prins doen ze dat over drie dagen ook. Het Koningslied. Maar daar hoef je niet jaloers op te zijn, hoor Kim! Over dat liedje is al zoveel te doen geweest, dat de verrassing er wel een beetje af is. Stel je voor dat er voor jou al drie weken lang ’zij leve hoog’ zou zijn gezongen. Alleen daarom al zou je er toch je verjaardag voor willen overslaan? Maar stel je ook nog eens voor dat er tegelijk grote aantallen mensen spontaan een mening over dat voor jou gezongen liedje hebben: ’ze leve niet hoog’- ’ze leve wel hoog’ – nietes – welles… Ja, dan gaat niet alleen de zin voor een verjaardag helemaal over, Kim, dan denk ik dat je -ik noem maar even een zijstraat- bijvoorbeeld zelfs geen koningin zou willen worden.
Stel je voor, je zou Willem heten en een moeder hebben die koningin is. Van een willekeurig landje, neem voor het gemak even Nederland. Nou, daar sta je dan, op je verjaardag. Over drie dagen ben jij de koning. Van een volk van facebookbabbelaars en twittertoeteraars. Een volk, waarvan je wist dat het een keer zou komen. Of beter, omdat de nederlandse taal na dat Koningslied nooit meer hetzelfde zal zijn: Een volk, die je wist dat zou komen. Over drie dagen zijn ze er. Stel je voor, Kim, dat dat volk allemaal op jouw verjaardag zou komen. Daar moet je niet aan denken, toch?
Maar van de andere kant. Dan zou je wel je feestje in de Nieuwe Kerk in Amsterdam mogen houden. Tweehonderd jaar geleden vierde Willem de Eerste daar al zijn feestje en vanaf die tijd mochten alle toekomstige vorsten en vorstinnen dat adres doorgeven aan cateringbedrijf ’Het oranje bordje’. Gewoon, lekker, geen gezeik van te voren en afwassen achteraf doen zij. Handig, want daar moet je op zo’n dag ook geen omkijken naar hebben.
Je zou dan wel 2300 gasten kunnen verwelkomen. Dat zijn er een heleboel en daar zou toch een aardig feestje mee te bouwen moeten zijn. Maar helaas kunnen er slechts 500 gewone burgers, zeg maar jouw vrienden en vriendinnen, bij zijn. Niks aan te doen, de rest hoort er nu eenmaal van oudsher gewoon bij. 1800 gasten op je feestje zul je dus wat minder goed kennen, Kim. Ministerraad, staatssecretarissen, leden van de Eerste en tweede kamer, diplomaten, gasten van het parlement, noem maar op. Ach, niet het slechtste volk, maar voor een gezellig feestje toch niet de eersten waar je aan denkt. Toch, Kim?
Gelukkig heb je je 500 vrienden en vriendinnetjes nog. Minder dan op je facebook, maar toch. Helaas zitten de meesten wel helemaal achterin de kerk. Dat wil zeggen, zo’n 400 ervan. De rest mag wel lekker dicht bij je zitten. Gewoon even kiezen welke honderd je het allerleukste vind. Je zou misschien wel anders willen, maar dat kan helaas niet. Protocol. Maak er net zo goed maar een leuk feestje van, Kim. Je wordt tenslotte niet elk jaar 27! Laat staan koningin…
Over dat laatste hoef je niet rouwig te zijn. Trouwens, Willem heeft al een koningin. Dat wil zeggen, over drie dagen, want dan wordt ook zij gehuldigd. Koningin van een volk, die zij wist dat zou komen. Moeder van Amalia, die de Nieuwe Revu wist dat ze zou komen… sneu blaadje… en vrouw van onze Koning, die -soms een beetje dom- daarmee niet anders is dan al zijn onderdanen. In deze maatschappelijk en economisch barre tijden krijgen we met z’n allen gewoon wat we verdienen. Niet meer en niet minder. We zijn er zelf bij. Zo waarlijk helpe ons god.
Geert van den Munckhof 