Afgelopen zaterdag heeft Marco voor mij zijn boek ‘Kaal’ gesigneerd. ‘Voor Geert’ staat er in. En hij besluit met een ‘ferme groet’. ‘Marco. 13/10/12′.
Het regende die middag nogal. Een kwartier voor sluiting ben ik onder een paraplu naar de plaatselijke boekhandel gewandeld. Daar hield hij zijn signeersessie. De opkomst viel hem erg mee, vertelde hij. Fijn om te horen. Hij zag er goed uit. Voor zover ik het precies gevolgd heb, was hij op dat moment nog maar net punkzanger af. Zijn band, de Heideroosjes, was nog maar een paar dagen eerder officieel opgehouden te bestaan.
De laatste jaren had zich dat al wel een beetje aangekondigd, lees ik thuis. Ook door de voorbeschouwingen op het boek was me al duidelijk dat het einde van de Heideroosjes Marco niet onberoerd had gelaten. De band was zijn leven. Ingebed tussen een zevental sessies bij de psycholoog beschrijft hij zijn hele leven. Een open boek, zowel letterlijk als figuurlijk. Goed geschreven, prettig leesbaar. Prima verhaal. Recht voor z’n raap. Meer dan drie-en-twintig jaar no-nonsense, toevertrouwd aan 219 bladzijden. Een aanrader. Omdat je tussen de regels door niet alleen over Marco leest, maar ook veel over jezelf.
Vandaag luister ik via internet zijn interview terug bij het Cultuurcafé van L1. Volgens mij in gesprek met Frans Pollux en nog iemand. Bewust of onbewust worden de vragen die Marco zich in het boek stelt live voor de radio herhaalt. Vanzelfsprekend geeft Marco de antwoorden die ook in ’Kaal’ staan. Ik krijg een soort van film-zien-maar-boek-leuker-vinden-gevoel. De interviewers leggen veel nadruk op de aanpak van de psycholoog. Zo vragen ze Marco of de psycholoog er ook een ‘naam’ aan gegeven heeft, aan dat wat hij ‘had’. Of hij nu ‘beter’ is, en wanneer het moment was, dat hij dat zelf ervaarde… Gelukkig zijn soms de antwoorden beter dan de vragen.
Want volgens mij gaat het boek daar in essentie helemaal niet over. Belangrijker nog dan hoe ‘het’ heet en of je wel of nog niet ‘beter’ bent, gaat het boek over het ‘leven’ zelf. Of, soms, het ‘overleven’. Het gaat over vragen zónder antwoorden, op verschillende momenten van je bestaan. Lezen en leren hoe iemand daar mee omgaat is voor mij de ware kracht van ‘Kaal’. En daarom Marco, dankjewel daarvoor.
Speciaal ook voor die ene zin trouwens, die vrij vooraan in je boek staat, en waarbij ik een eigen momentje van vreugdevolle herkenning beleefde: ‘Na het winnen van een paar lokale playbackshows…’. Ik zie je nog als Urbanus en als André van Duijn. En een playbackshow later je talentvolle zusje als Shaka Zulu. Ik voel bij wijze van spreken nog jullie krachtige aanwezigheid van toen. Even gekoppelde, mooie momenten in levens.
In die zin. Ook fijn om te lezen. Niet dé, maar gewoon ’n zin van ons leven. Tussen álle andere zinnen. Een ferme groet terug daarom, naar jou en de jouwen.
’Geert 17/10/12’.
Geert van den Munckhof 