Tag: uitdaging

Kracht van woorden

Goeie voornemens maken past bij deze tijd van het jaar. Als het straks 1 januari wordt, kun je die voornemens meteen ten uitvoer brengen. Meteen van start aan het begin van het nieuwe jaar. Eigenlijk vreemd, want dat zou natuurlijk ook best op 12 mei kunnen. Of 28 oktober. Maar goed. Naarmate de top 2000 steeds dichter naar het moment suprême toekruipt, komt het accent toch echt te liggen op de komende jaarwisseling. Met alle tradities van dien. Goede voornemens dus voor het nieuwe jaar.

Ik heb me voorgenomen om een dag in de week te besteden aan iets nieuws. Om die reden heb ik een aantal uren van mijn reguliere werk ingeleverd. Daarmee komt er (in principe op maandagen) tijd beschikbaar om professioneler te gaan doen wat ik daarvoor tussen alle bedrijven door met heel veel plezier vaak al deed: Me bezighouden met woorden en teksten, voor allerhande gelegenheden. Presenteerwerk, teksten op maat, voordrachten al dan niet op (buik)orgelmuziek en alles wat daar tussen ligt.

Laat 1 januari 2018 nu meteen op een maandag vallen. Ik kan dus gelijk van start met mijn voornemen. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik al een beetje heb voorgesorteerd op de nieuwe situatie. Zo heb ik bijvoorbeeld al een eerste gesprek gevoerd over een presentatie die ik in januari mag doen. Het vervolggesprek staat gepland op 8 januari. Jawel, ook op een maandag. Daarnaast heb ik een paar weken geleden een tekstvoordracht mogen houden en een gedicht mogen maken en voordragen ter gelegenheid van een afscheidsdienst.

Het voelt goed om daar mee bezig te zijn. Ik merk dat in woorden heel veel kracht kan schuilen, als je daarmee gedachten en gevoelens beschrijft. Op verschillende manieren. Er kan bijvoorbeeld troost uitgaan van een aantal zorgvuldig geschreven zinnen. Het voelt goed als geschreven woorden de kern raken van een emotie die spontaan vaak moeilijk in gesproken woorden is uit te drukken. Maar ook andersom. Gesproken tekst, bijvoorbeeld tijdens een presentatie, die gebaseerd is op het goed aanvoelen en spontaan beschrijven wat er op dat moment bij de aanwezigen leeft, kan de juiste snaar raken. En dat wil ik met ingang van 1 januari dus professioneler gaan oppakken!

Ik besef dat ik met deze column in feite gewoon reclame aan het maken ben voor mezelf en mijn voornemen voor het volgende jaar en de jaren daarna. Maar heej, waarom niet? Ik gebruik slechts woorden. Zelf bedachte onderdelen van een taal, die ik in de toekomst niet alleen voor mezelf wil inzetten, maar ook voor anderen. Niks mis mee toch? En mocht je het daar mee eens zijn, dan zou het aardig zijn om deze tekst van een kort commentaar te voorzien. Of je deelt ‘m. Of allebei: delen met commentaar! Want ook in dat opzicht hebben woorden kracht!

Hoe dan ook. Voor iedereen alvast het allerbeste voor het komende jaar gewenst!

Leuke lange lijnen

Aan de ene kant het kleurrijke, nieuwe onbekende en aan de andere kant het saaie, oude bekende. Daar sta je zo nu en dan gevoelsmatig precies midden tussen in. De uitdaging lonkt om het nieuwe te kiezen en op ontdekkingstocht te gaan. En als het nodig is, daarvoor het oude bekende los te laten. Nieuwe dingen doen. Of oude dingen anders. Creatieve inspiratie zoeken en heerlijk genieten van wát je dan ook tegenkomt. Hoe mooi is dat. 

Afwijken van gebaande paden. Grenzeloos kunnen zijn. Daar is lef voor nodig. En tijd. Want is het al niet te laat voor het maken van die keus? Kán het uberhaubt wel? Want als je de uitdaging aangaat, zul je dan meteen succes ervaren? Of helemaal niet? Is het wel de juiste keus? Is die onherroepelijk? Is creatief wel productief? Het zijn vragen die doen twijfelen. Erger nog, ze zorgen voor het gevoel van ingeperkt zijn. Juist dat wat je niet wil. Of hoort dat gevoel er gewoon bij? 

Is ‘onbeperkt vrij zijn’, alleen mogelijk voor zover de omkaderde werkelijkheid dat toestaat? Hoe vastomlijnd is die werkelijkheid dan? Blijft creativiteit per definitie binnen de bekende lijntjes? Of zijn het juist die lijntjes die je kunt gebruiken om verbindingen te knopen naar het onbekende? Als je voor het nieuwe kiest, móet je dan wel tegelijkertijd de touwtjes die je al in handen hebt, laten vieren? Moet je perse, als je op zoek bent naar het nieuwe, het oude loslaten? Of is dat loslaten slechts tijdelijk, in de geruststellende wetenschap dat je de touwtjes ook weer op kunt pakken?

Dat laatste kietelt mijn verbeelding wel. Wat zou er gebeuren als je een lijntje naar het onbekende vast zou knopen aan een touwtje waarvan je dacht dat je het los moest laten? Zo’n los eindje, dat je even naast je hebt neergelegd, vastmaken aan een nieuw lijntje. Dan wordt het oude zo verbonden met het nieuwe. Het saaie daardoor weer uitdagend. Om het in die staat vervolgens ook weer naast je neer te kunnen leggen. En op te pakken, wanneer je maar wil. Creativiteit binnen de lijntjes. Maar steeds anders. En steeds langer. Leuk. Straks eens wat voorbeelden bij bedenken. Iemand een voorstel?