Met mij keken en vooral luisterden nog zo’n 500 mensen naar de livestream van het laatste concert van Rudy Noya. Ter plekke, in de tuin van Graaf ter Horst waren minstens net zoveel stoelen klaargezet. Rudy stond op de plek waar hij het liefste was, in het midden van de bühne. Zijn band Jeopardy speelde en zong, waar hij eigenlijk gewoon nog mee had moeten zingen. Dat kon niet meer, maar er bij zijn wel…
‘Saying goodbye is the opposite of saying hello… saying goodbye came earlier then why..’. Twee regels tekst uit één van de liedjes die er voor Rudy en de aanwezigen werden gezongen. Lucie Geurts, die de herdenkingsdienst begeleidde, had bij haar welkom al uitgesproken dat bij dit laatste concert van Rudy we in feite zijn stem nog konden horen, in de verhalen en in de liedjes. En dat was ook zo. Nienke Wijnhoven en Stef Classens, samen met de bands Jeopardy en Plain gaven de dienst een prachtige muzikale touch. Tussendoor mooie herinneringen van zijn zus Eveline, gesteund door Samantha. Ook zijn broertje Jeffrey sprak, samen met Heléne. Cindy, de zus van Daniëlle, haalde herinneringen op, evenals een goede vriendin. En Rudy was erbij.
Ik kende hem vooral van vriendelijk ‘hallo zeggen’ als we elkaar waar dan ook tegenkwamen. En van zijn spetterende aanwezigheid bij Jeopardy, de keren dat ik daar optredens van had gezien. In zijn overlijdensbericht stond dat een persoonlijke boodschap bij zijn afscheid gewaardeerd werd. Dat die persoonlijke boodschap nu vooral ‘saying goodbye’ is, is heel onwerkelijk maar tegelijk ook het enige wat er op deze zaterdagmorgen mogelijk is. Je afvragen ‘waarom’ ligt zo voor de hand, maar ‘saying goodbye came earlier than why…’. Helaas…
Vanochtend om pakweg 9.00 uur zag ik alle lege stoelen al klaar staan in de tuin van Graaf ter Horst. Op de bühne waren ze aan het soundchecken. Mijn hardlooprondje om de vijvers bracht me ook een tweede keer langs de plek waar Rudy’s laatste concert zou worden gehouden. Ik zag Nienke op de bühne, om haar muzikale eerbetoon naar collegazanger Rudy, samen met de band, te oefenen. Het laatste concert van Rudy moest speciaal worden. En dat werd het ook.
Wat werd er mooi gezongen. In elk liedje klonk inderdaad Rudy’s stem door, zoals Lucie al voorspeld had. Ook thuis voor het beeldscherm was de emotie te voelen. Zeker toen Daniëlle vertelde dat Rudy een dag vóór zijn plotselinge overlijden nog ‘Dankjewel’ tegen haar had gezegd. ‘Umdaat ge zò lief ziet vur meej’, had Rudy op haar waaromvraag geantwoord. Tranen in mijn ogen toen ze vanochtend haar toespraak emotioneel afsloot met het zo begrijpelijke ‘koomde terug? Ik wil lief zien vur oow…’.
Waar Rudy’s stem ook zeker in doorklonk was het lied over zijn dochter Star, die met een sterretje achter haar naam als oudste zus van haar broers Jez en Liv genoemd stond in het overlijdensbericht. Rudy’s broer Richard, had de tekst die Rudy voor Star had gemaakt verder verwerkt tot een prachtig lied dat hij samen met Stef Classens ten gehore bracht. Zo was Star er ook bij. En vanochtend misschien nog wel veel dichter bij Rudy dan ze ál die jaren daarvoor al bij hem was geweest…
Herinneringen werden opgehaald, muziek werd gedeeld. Jez en Liv hadden hun laatste groet vertaald in een fotocollage, ondersteund met het prachtige nummer ‘Father and friend’ van Alain Clark. Die muziekkeuze zei veel over Rudy als vader, die ook als ‘bonuspapa’ van Tjeerd en Jens zo’n belangrijke rol had in hun levens. Eveline verwoordde het mooi in haar verhaal over Tjeerd en Jens dat die band met Rudy hen mede gemaakt had tot ‘de mannen die ze nu waren’. En Alain Clark hoorde ik zingen: ‘You know that one day too, i’ll be walking in your shoes. Yeah and I know that you’ll do fine, ‘cause you’re a son of mine…’’. Alain Clark’s stem was ook hier even die van Rudy…
Op de lifestream was te zien hoe tijdens de optredens verschillende keren de familie op de eerste rij getroost werd of elkaar troostte. En dat zal na vandaag ook wel zo blijven. Namens Daniëlle bedankte Lucie iedereen voor de aanwezigheid bij het laatste concert van Rudy. De bandleden van Jeopardy gingen na hun laatste nummer gearmd bij de kist staan. Samen bogen ze naar het publiek, maar vooral naar Rudy. Samen met Nienke hadden ze een lied gezongen waar ik twee bijna identieke regels van onthouden heb: ‘Tell me something, girl..’, en ‘Tell me something, boy..’.
Girl, boy, wie dan ook, nu en later, vertel me iets over Rudy, zodat hij voortleeft in dat verhaal. ‘Rudy leefde de muziek’, vertelde een van de bandleden van Plain, voordat het nummer ‘Last Dance’ werd gezongen, zittend rond Rudy’s witte kist. En in de muziek zál Rudy ook voortleven. In de muziek en in de herinnering.
‘Saying goodbye came earlier than why’. Waar het mee begon, werd Rudy’s laatste concert ook besloten. Vaarwel zeggen kwam te vroeg voor een waarom. Mischien wel juist dáárom riepen alle aanwezigen bij aanvang drie keer hardop zijn naam. En juist dáárom zal diezelfde naam nog ontelbare keren klinken, vanaf vandaag, en nog heel lang na zijn laatste concert: Rudy Noya!
Voor Daniëlle, Jez, Liv, Tjeerd, Jens en iedereen die Rudy kende… Gespiegeld in herinneringen, altijd aanwezig. Daarom…
Geert van den Munckhof 