Vorig jaar was ik er voor het eerst. Misschien ben ik toen gevraagd omdat ik er vaker heb gezeten. Bij de oude eik, vlakbij Landgoed de Gortmeule. De plek waar ik vaker gedachten beschrijf die ik daarna op verschillende manieren deel. Nu ben ik er weer, vroeg op een heldere novemberavond.
Het is zaterdagavond, 1 november. Ik wandel in een groep vanuit de Gortmeule naar de oude eik. Even daarvoor heeft eenieder rondom een knapperend `houtvuurtje een kaars ontstoken om een dierbare te herdenken. Zo lopen we over het pad naar de eik. Pascal van Landgoed de Gortmeule heeft het pad om de zoveel meter van sfeervol kaarslicht voorzien.
Het is de lichtjesavond, die Toon Emonts samen met Anja Damhuis heeft georganiseerd. Toon, vanuit Lotgenoten Horst, en Anja vanuit Synthese. Samen zitten ze in de werkgroep Zingeving. De lichtjesavond is één van de activiteiten die zij organiseren. Zo’n dertigtal geïnteresseerden zijn aanwezig om met elkaar te herdenken.
We staan onder de brede takken van de oude eik. Al tweehonderd jaar biedt deze boom beschutting en rust. Een plek om even stil bij te staan. Of te gaan zitten. Het kruisbeeld en het bankje bij de eik vertellen ieder hun eigen verhaal. Een verhaal van geloof, van stilte en van herinnering. Maar net als de eik zelf, bieden ze ook een gevoel van aanwezigheid, van iets dat blijft, zelfs als zoveel andere dingen voorbijgaan.
Iedereen in de groep draagt zijn eigen verhaal mee, zijn eigen herinneringen, dierbare momenten met iemand die er niet meer is. En toch, hier onder deze boom, zijn we samen. Misschien is dat het troostende: weten dat je niet de enige bent. Er is ruimte om te delen, en er is ruimte om gewoon te zijn, zonder woorden als dat nodig is. Dit is een plek waar verleden en heden elkaar ontmoeten, waar steun gevonden kan worden in wat blijft, in elkaar, en in de kleine dingen die ons raken.
Bij deze eik mag ik mijn gedicht delen, dat past bij de wandeling die we samen lopen. Een wandeling waarbij je in gedachten ook samenloopt met degene die je moet missen. Die met jou samen liep toen hij of zij er nog was. Het gedicht is in zijn of haar naam geschreven, passend bij gelegenheden waar, door een samenloop van omstandigheden, samen herdenken aan de orde is en steun geeft.
Samenloop
de diagnose
wordt gesteld
en dan ineens
is het een feit
een donderslag
die met geweld
een einde maakt
aan zekerheid
je lichaam
laat je in de steek
al wat er is
dat raak je kwijt
is het een jaar
of maar een week
je leven lijkt
beperkt in tijd
de dag verandert
in een nacht
in elke traan
proef je het zout
maar ondanks alles
put je kracht
uit iedereen
die van je houdt
jouw weg die
loop je niet alleen
hoe moeilijk
elke stap ook is
je komt er samen
wel doorheen
omdat elke stap
er eentje is
het vuur wordt
met elkaar beleefd
in elke vlam
brandt iets van hoop
dat is wat je
de ander geeft
dat is de kracht
van samenloop
PS Pascal en Sandra, dankjewel voor de gastvrijheid! En Marion Vervoort, voor het spontane optreden.
Geert van den Munckhof 