Tag: Grönemeyer

Voor pap

De ventilator blaast een frisse wind in mijn richting. Door de boxen zingt Herbert Grönemeyer mooie zinnen. ‘Man glaubt, der Regen tut einem nichts’ en ‘Sommerträume liegen vor der Tür’. Het is buiten 28 graden en ik probeer binnen mijn gedachten weer een keer woorden te geven.

Het nummer waar de mooie zinnen uit komen heet ‘Blick zurück’. Het staat op de cd ‘Mensch’. Terugkijken, in gedachten, naar mensen. Ik heb het de afgelopen week gedaan en tegelijk om die reden een aantal dialectgedichten gedeeld. Herinneringen aan mooie mensen die er niet meer in levende lijve zijn.

Elke keer krijg ik een brok in mijn keel als ik Herbert Grönemeyer het lied ‘Der Weg’ hoor zingen. Dat lied gaat met name over zijn vrouw Anna, die er ook niet meer in levende lijve is. De hele cd heeft hij opgedragen aan haar, getuige de laatste twee woorden in zijn dankwoord. Für Anna. Kort en eeuwig.

Er staan tien nummers op de cd plus een bonustrack. ‘Zum Meer’ is het laatste nummer waarvan de tekst in het cd-boekje staat. Een aangrijpende tekst, waarin hij zijn gevoel over het verlies en zijn reactie daarop bezingt. Prachtig. De bonustrack ‘Letzter Tag’ duurt 3.27 minuten. Pas vandaag valt me op dat na de laatste noot het nummer doorgaat in stilte. Minutenlang.

Na veertien (!) minuten hoor ik een soort van zachte hartslag opkomen die overgaat in een Engelstalig lied. Dat lied duurt nog een stevige drie minuten. Het lievelingslied van Anna? Van hen beiden? De symboliek van de stilte die uiteindelijk toch weer leidt tot leven? De metafoor van de rouwverwerking die Herbert Grönemeyer in stille eerbied met de geduldige luisteraar wil delen? De laatste dag die uiteindelijk toch weer een morgen kent?

Nog steeds blaast de ventilator een frisse wind in mijn gezicht. Het voelt wel anders dan zojuist. ‘Der Weg’ klinkt opnieuw door de boxen. ‘Ich trag Dich bei mir, bis der Vorhang fällt’…

Voor Pap

Niet veel zeggen,
niet veel vragen,
‘houd de eer maar aan jezelf’
want hoeveel
een mens kan dragen,
blijkt uiteindelijk
heel vanzelf…

Al die jaren,
veel verdragen,
met ons samen,
met jezelf,
was nog in de laatste dagen,
steeds de eer toch bij jezelf.

Welke engel kwam jou dragen?
Herkende je die engel zelf?
Niemand kon jou dat nog vragen,
maar echt, lieve pap,
jouw eer die zit nu
in ons zelf…

bedankt.

‘Der Weg’

‘Wir haben den Regen gebogen’ zingt Herbert Grönemeyer. Een zin die iets in mij knakt. Want ik heb gelezen dat hij het nummer ‘Der Weg’, waar deze zin in voorkomt, opgedragen heeft aan zijn overleden vrouw Anna. Haar ziekte, het onvermijdelijke einde, hun gezamenlijke tijd toen en zijn lijden en ‘wederopstanding’ daarna, het zit er allemaal in. Zo mooi.

Ik vraag me af hoe het kan dat ik zijn emotie tot in mijn botten kan voelen. Stemming? Regenachtige vakantieweer buiten? Herkenning? Gedeelde ervaringen van afscheid? Het zal allemaal wel meespelen. Doet er ook niet zoveel toe. Waar het even om gaat is de zin zelf.

‘Wir haben den regen gebogen’.. Het ontroert me. Omdat er in die vijf woorden zoveel kracht zit. Zoveel verdriet ook. En onmacht. Maar ook verrassing. En hoop. Wrang misschien maar daarom ook zo waar. Het een dat niet zonder het andere kan. Zon en regen worden waar door de regenboog.

‘Du hast jeden Raum mit Sonne geflutet’ bevestigt wat ik voel. Vloeibare zon en verbogen regen. Wat niet kan maar toch moet. Hallo afscheid en dag welkom. Omdat er eigenlijk geen woorden voor zijn en tegelijk zo veel, word ik er stil van.

Het leven komt inderdaad van voren. Je moet het aankijken om het te zien. Achter de regen, die nu tegen het raam tikt, voor de zon. Pas dan kun je de regen buigen. Met dank aan Herbert Grönemeyer.

(Op 16 juli 2012 gepubliceerd op de niet meer actieve website schrijfbloq.nl. Onlangs -getriggerd door een tweet van Marlies- weer teruggehaald)