Ineens is het dan zover. Wat eigenlijk al heel lang vanzelfsprekend is, krijgt door een paar handtekeningen iets officieels. Mijn dochter Pip en haar vriend Joris zijn zojuist, woensdag 26 augustus om 8.30 uur, een geregistreerd partnerschap aangegaan. Toch een moderne variant van trouwen, niet dan? Ze beschouwden het zelf vooral als een administratieve formaliteit, onder andere bedoeld om de hypotheek voor hun huis rond te krijgen. Dat is ondertussen gelukt. Sinds een paar dagen hebben ze een eigen huis.
Misschien vinden ze nóg wel dat het zojuist, met een paar handtekeningen bekrachtigde, geregistreerde partnerschap een formaliteit is. Maar de afgelopen dagen laten hun intensieve voorbereidingen voor een ‘klein feestje’ duidelijk zien dat ze het moment zelf ook wel willen markeren. Niks groots, maar toch even aandacht. En dat herken ik wel. Want zo voel ik het ook. Plus nog een beetje meer. Daar kan zelfs corona niet tegenop…
Ik merkte namelijk dat, hoe dichter het moment dichterbij kwam, ik het eigenlijk steeds specialer vond worden. Het is een gebeurtenis in mijn leven, waar ik verstandelijk misschien wel heel gelaten over kan doen, maar waar ik gevoelsmatig wel degelijk een diepere betekenis bij ervaar.
En daar wil ik toch heel even bij stil staan. Bij deze. Voor Pip en Joris. Een paar woorden, in de vorm van een klein gedichtje. Want héél groot wil ik het óók weer niet maken. Wél heel speciaal. Oneindig veel specialer dan corona…
Lieve Pip en Joris, voor jullie…
NB Het zou wel heel leuk zijn, als iedereen die dit leest een korte felicitatie achterlaat voor Pip en Joris. Elke reactie hieronder zal ik doorsluizen naar het ‘prille paar’. Hetzelfde doe ik met de felicitaties die via de LinkedIn-, Facebook- of Twitter-link bij mij terecht komen. Helemaal coronaproof… Alvast bedankt!
Geert van den Munckhof 