een vogelnestje
in een struik
bewogen
door een straffe wind
wel of niet meer
in gebruik
voordat ik hier
mijn plek weer vind
kijk om me heen
de bank, mijn schoen
een tuiltje tulpen
in het groen
ooit eens met rozen
gemarkeerd
onlangs opnieuw
gebloemd, geëerd
de wind vraagt
aan het groene gras
te buigen naar wat
ooit eens was
een vogelnestje
kwetsbaar, rijk
een plek voor altijd
bij de eik…
En één dag later, strofe drie nog iets verfijnder…
de eik die maakt zich alweer klaar
voor weer een nieuw en vruchtbaar jaar
door nu haar bladeren te geven
om straks opnieuw te kunnen leven
het knispert om me, dor en bruin
er kraakt een blaadje op mijn kruin
de zon van links, de wind opzij
de roze klaver rechts van mij
het takje op mijn schouder voelt
alsof zelfs dat zo is bedoeld
het lijkt verval, weer terug naar aarde
maar dood wordt leven en houdt waarde
Geert van den Munckhof 