‘Give it everything you got’ zingt Beth Hart, op de gitaarklanken van Joe Bonamassa. Het is twaalf uur ‘s middags. Ik ben net thuis, heb zojuist verse broodjes gekocht, wacht tot Thea onder de douche uit is om samen te eten, en schrijf alvast deze eerste regels.
De cd van Beth Hart heb ik eergisteren gekocht bij Sounds in Venlo. Al jaren lagen er in totaal voor 125 euro CD bonnen in een laatje en die heb ik in een keer verzilverd. Voor de muziekliefhebbers: Behalve die CD van Beth Hart en Joe Bonamassa heb je daar een Blues CD-box voor met 52 blues-cd’s en een kleine mondharmonica erin, een live registratie van een Ramstein concert in Parijs, bewaard op twee cd’s en een dvd, een cd van Arno Adams en een cd van Herberg de Troost. En bij dat alles hoef je dan maar vijf euro bij te betalen.
‘Give it everything you got’. De titel inspireert me tot het schrijven. Vanochtend was ik al begonnen aan een column, waarin ik in een ietwat bedrukte, filosofische bui begon over de waarom-vraag des levens. Waarom die levensvragen steeds opduiken, en waarom we steeds op zoek zijn naar antwoorden die zo moeilijk te vinden zijn. Terwijl, al zoekend en vragend, de klok ondertussen doortikt en elke minuut, elk uur genadeloos af gaat van de tijd die er rest om de antwoorden te vinden. Waarom…
Maar omdat het wat koud werd in de schaduw van de oude eik, spitsten die levensvragen zich langzaam toe tot één hele concrete: waarom zit ik hier eigenlijk in de kou te schrijven? Het antwoord was al net zo concreet als voor de hand liggend: Laat je zelf opwarmen, op het terras bij Liesbeth, zittend in het zonnetje en met een lekkere cappuccino. Dus inpakken, de fiets op en weg.
‘Give it eveything you got’. Onderweg kwam ik voorbij aan het huis van een vriend. Die zit op dit moment in een medische molen, waarvan de wieken stormachtig draaien omdat de wind ook nog eens van alle kanten komt. Daar aan denkend, in eerste instantie aan zijn huis voorbijgefietst, maar in gedachten me toen afgevraagd, waarom ik er eigenlijk niet even aan zou bellen voor een kopje thee en om te vragen hoe het ging. Dus omgedraaid en de daad bij het woord gevoegd. Niet thuis. Oke, dan toch maar die cappuccino.
Bij Liesbeth op het terras hem een appje gestuurd. Gevraagd hoe het ging. En vervolgens een appje naar Thea dat ik verse broodjes zou meenemen. Mèt broodjes, thuis de cd van Beth Hart en Joe Bonamassa opgezet omdat Thea nog onder de douche stond. En meteen geraakt door de krachtige stem van Beth Hart die me voor dit moment misschien wel het enig juiste alternatief gaf voor de antwoorden op vragen die me vanochtend bezig hielden.
‘Give it everything you got’. Alles geven wat er in je zit. Als een aansporing om de tijd tussen de waarom-vragen zo zinvol mogelijk in te vullen. In te vullen met de warmte van de zon. Met verse broodjes. Met muziek. Met familie en vrienden. In donkere dagen in te vullen met het licht van de maan. In te vullen met hoop voor de toekomst en vertrouwen in wat er nog komen gaat, ondanks alle nog onbeantwoorde vragen. En ondertussen zoveel mogelijk genieten van wat er is, hoe verborgen dat ook soms lijkt. Die kracht wens ik je toe. ‘Give it everything you got’!
Wankel
niet weten
waar naar toe
maar
wandel
over wat
gemaakt is
met alles
wat je hebt
naar alles
wat gaat komen
Column voorgelezen tijdens Wört (programma Radio Reindonk), voorafgegaan door ‘Give it everything you got’ (CD ‘Black Coffee’ van Beth Hart en Joe Bonamassa) en afgesloten met ‘Better days’ (CD ‘Cornfeds’ van de gelijknamige band).
Geert van den Munckhof 