Eindejaarsblues…

De laatste dag van 2023. Net als andere keren, vlak voor jaarwisselingen, huist er in mij een onbestemd gevoel. Een mix van nostalgie en melancholie. Emoties die op elkaar lijken maar waarvan de definities die ik er even van op zoek, me aan het denken zetten. Mijn zoekterm ‘verschil melancholie en nostalgie’ brengt me op de site verkenjegeest.com. Daar wordt nostalgie gedefinieerd als ‘een verlangen naar iets dat je gelukkig maakte’. Melancholie als ‘een gevoel van peinzend verdriet, meestal zonder duidelijke oorzaak’. Mooie omschrijvingen vind ik. Op de site worden de termen verder uitgelegd.

Gelukkig verlangen en peinzend verdriet. Poëtisch bijna. Geluk en verdriet lees ik er in terug. Een contrast, net als oud en nieuw. Verleden en toekomst. Of regelmaat en chaos. Leven en dood. Het zijn tegenstellingen die bij elkaar horen. Het houdt me bezig, merk ik. Aangewakkerd door het besef dat ik al een groot aantal jaren dingen doe, die ik steeds minder vanzelfsprekend lijk te gaan vinden. Zeker in deze tijd van het jaar. En dat komt met grote waarschijnlijkheid door de jaren zelf. Het is niet verkeerd, denk ik, om je met een zekere regelmaat af te vragen waar je nou precies mee bezig bent. En als mogelijk vervolg daarop na te denken of je dat wil blijven doen, of dat je misschien toe bent aan wat anders.

Morgen is de laatste dag van 2023. Overmorgen zitten we in 2024. Op 1 januari 2024 om 12.00 uur mag ik opnieuw een grote groep mensen het water van de Kasteelse Bossen inpraten. De huidige organisatie van de Nieuwjaarsduik schat dat er tussen de 200 en 250 mensen komen duiken, lees ik in een artikel op social media. De organisatie is sinds dit jaar in handen van een nieuwe groep vrijwilligers. Ze hebben me gevraagd of ik de sprekersrol weer op me wil nemen. Ik heb toegezegd.

Bij de vorige groep vrijwilligers heb ik al een aantal jaren achter elkaar de sprekersrol mogen invullen. En ik realiseer me dat ik dat ook al jaren daarvoor deed voor de groep dáárvoor, die ooit met de Nieuwjaarsduik is begonnen. De toenmalige stichting organiseerde de Nieuwjaarsduik in 2001 voor het eerst, onder de naam ‘cold turkey’. Eén duik is volgens mij  in al die jaren niet doorgegaan en dat was vanwege corona, maar een snelle rekensom leert me dat de aanstaande duik de 22e keer wordt dat ik er met de microfoon bij ben.

22. Best een aantal. En bovendien een symbolisch getal, in termen van carnaval. Want ook op dat vlak had ik laatst zo’n besefmoment. Ik bladerde door wat oude Klossen. De Klos is de carnavalskrant van D’n Dreumel en in de editie van 1996 kwam ik al een aantal stukjes van mijn hand tegen. Voor de komende Klos heb ik onlangs opnieuw mijn bijdrage ingeleverd. Ook hier even snel rekenen: voor de 29e keer.

Het gaat me eigenlijk helemaal niet zo om die getallen. In termen van een lang en gelukkig leven zou het fijn zijn als die aantallen de komende jaren alleen nog maar verder gaan oplopen. Dus waarom toch die gemengde gevoelens en die tanende vanzelfsprekendheid?

Ik realiseer me dat deze tijd van het jaar, zo vlak voor de jaarwisseling, er door meer mensen terug gekeken wordt op de voorbije periode. En ik zal zeker niet de enige zijn die dat met gemengde gevoelens doet. Nostalgisch én melancholisch. Bij de definities van deze twee termen lees ik een interessante conclusie:

‘Toch zijn beide emoties het bewijs dat je intens geleefd, gevoeld en ook geliefd hebt. In feite is het voelen van zowel melancholie als nostalgie de prijs van het leven. Als je deze emoties voelt, hoewel ze je soms pijn en verdriet bezorgen (meer in het geval van melancholie dan van nostalgie), onderdruk ze dan niet, maar druk ze uit. Probeer te achterhalen welke boodschap ze brengen en wat ze je proberen te vertellen. Hun boodschap zal een geschenk zijn voor je ziel. Wellicht ook interessant voor jou’

Zeker een interessante gedachte, merk ik. Ik moet op zoek naar de boodschap die erachter zit. Daar zal ik in 2024 eens actief werk van gaan maken. Maar eerst overmorgen nog een duik presenteren. Ik heb er weer zin in!