Twee opvallende zaken van de week, die ik graag zou willen benoemen. Eén, is een scheidsrechter die zelf zijn conclusies trekt en een excuusbrief schrijft over zijn opmerking van 10 kleine negertjes. En twéé is de Lidl-folder die over de komende feestdagen gaat, maar waarin mensen het woord ‘Kerstmis’ hebben gemist. In beide gevallen is er iets soortgelijks aan de hand waar ik wat over kwijt wil. Wat me telkens weer verbaast in dit soort gevallen is de ophef die er over ontstaat.
Er is een doorgeslagen overgevoeligheid ten opzichte van de medemens en/of de mening van de medemens. Een allergie van onverdraagzaamheid lijkt steeds vaker de kop op te steken. En zoals dat gaat bij een allergie: de één heeft er last van en de ander niet. Alleen is het nu zo dat wanneer ik er geen last van heb, ik toch geconfronteerd wordt met de verschrikkelijke jeuk die anderen blijkbaar hebben.
Neem geval één. Uit de excuusbrief van de scheidsrechter leid ik af, dat hij zonder bijbedoelingen de uitdrukking ‘het lijkt hier wel het verhaal van de tien kleine negertjes’ heeft gebruikt. Hij zei dat tegen één van de voetballers en zijn opmerking was ingegeven door het feit dat er tegen het eind van de wedstrijd steeds vaker spelers in duels ten val kwamen. Die opmerking viel dus verkeerd. Het was niet zo bedoeld maar de voetballers voelden zich beledigd en lieten dat merken. Ik weet niet hoe, maar het siert de scheids dat hij vervolgens een uitgebreide en mijns inziens zeer correcte excuusbrief schrijft. Bovendien meldt hij zichzelf bij de KNVB voor twee weken af als scheidsrechter. Ik kan me zomaar voorstellen dat de spelers begrip tonen voor deze acties van de scheids en zich een stuk minder of misschien wel helemáál niet meer gediscrimineerd voelen.
Maar in deze tijd is die normale oplossing van een kwestie niet meer van belang. Ik doe iets fout, bewust of onbewust, en een ander maakt me daar op attent. Ik begrijp die reactie, leg uit dat het niet zo bedoeld is en bied mijn excuses aan. Wat me stoort is dat er voor de scheids nog sancties in de lucht hangen. De tuchtcommissie van de voetbalbond moet nog een uitspraak doen. Want de kwestie wordt meteen naar een hoger level getild. Het gaat niet meer over mensen. Niet meer over de scheidsrechter of over de voetballers. Het gaat nu over meningen…
Lidl brengt een folder uit over de komende feestdagen. Niet vreemd, want Lidl brengt elke week, het hele jaar door, folders uit, dus ook in deze tijd die -dat heb je nu eenmaal in november en december- vergeven is van de feestdagen. Best te begrijpen dat Lidl al die feestdagen niet bij naam noemt, maar de overkoepelende term ‘feestdagen’ heeft gebruikt. Maar ho ho, dat lijkt op het vermijden van het woord ‘Sinterklaas’! Of nog erger: ‘Zwarte Piet’! En als we dan toch bezig zijn, waarom staat er nergens ‘Kerstmis’ in de folder?
Verschrikkelijk dat mensen daarover vallen. Op de eerste plaats al bedroevend dat ze het ópmerken, maar erger is nog dat die bevindingen zichzelf via social media lijken te versterken. Het leidt al vrij snel tot oproepen om de Lidl te boycotten. Want het gaat niet meer om de compleet zelfstandige keuze van de Lidl om hun folders te maken op de manier hoe zij dat willen, nee, spreken van ‘feestdagen’ in plaats van ‘Kerstmis’ staat bij sommigen op dit moment gelijk aan landverraad. In Metro lees ik dat Geert Wilders de islamisering van Nederland hiervoor verantwoordelijk houdt en een Forum voor Democratie-fractie in Breda spreekt in een gefilmde reactie dus echt over ‘landverraad in reclamedrukwerk’.
Wat blijkt nu? Volgens hetzelfde artikel in Metro komt het woord ‘kerst’ op 27 van de 115 pagina’s tellende reclamegids voor en wordt het 461-maal als zodanig benoemd. Met andere woorden, als je alleen maar koppen snelt en je niet verder verdiept in de inhoud, dan zijn de reacties per definitie ook tamelijk hol en weinigzeggend. Alleen vervelend dat heel veel nietszeggende reacties toch op de een of andere manier steeds meer impact lijken te krijgen. En net als bij de scheidsrechter gaat het daarbij al lang niet meer om mensen. Het gaat alleen nog maar om meningen.
Inhoud en goede bedoelingen hebben plaats gemaakt voor oppervlakkigheid en venijn. Venijn dat soms zelfs uitmondt in haat, maar in alle gevallen overgevoeligheid tot gevolg heeft. Allergische reacties oproept. En waar de één allergisch is voor mening x, is de ander dat voor mening y. Het leuke is nu dat de oorzaak van de kwaal misschien ook wel de oplossing is. Social media biedt namelijk zalf voor beide allergieën. En die zalf komt uit één en hetzelfde potje! Die zalf bestaat uit een mengsel van begrip, ruimdenkendheid en respect voor de ander. Maar je moet wel de bijsluiter willen lezen. Voor dat argument is de één best wel gevoelig, de ander wat minder en weer een ander helemaal niet. Want als je geniet van de jeuk, dan wil je ook blijven krabben. Tot bloedens toe.
Scheids, zou ik de komende twee weken je spuitbus kunnen lenen, zodat ik hier en daar wat lijntjes kan trekken? Tot hier en niet verder…
Geert van den Munckhof 
Voor mij voelt het alsof die mensen die commentaar op leveren…….helemaal niks anders te doen hebben….maar ik hou er inderdaad ook niet van dat onze tradities weggeveegd worden…
Onze tradities waar wij groot mee geworden zijn en mooie herinneringen aan hebben.
Morgen ook weer zoiets……
Sintermerte. Gezellig!
Deze allergische reacties zijn het gevolg van het aan banden leggen van de vrijheid van mening en gevoelens laten bepalen wat wel kan en wat niet. En als de overheid net als in de parrot sketch van monty python mensen maar blijft voorhouden dat de papegaai niet dood is dan zullen we geen zalf kunnen vinden die dit probleem oplost. Dan zullen we moeten blijven krabben tot het bloed op is…..