Jij zit, samen met duizenden anderen, er straks middenin. Haat en vijandigheid lieten je geen andere keus dan te vluchten uit een land waar je zelf of je kinderen fysiek bedreigd werden. En dan kom je terecht in een land waar opnieuw bedreigingen klinken. Vooralsnog verbaal. Hoe luider de uitspraken, hoe zwakker de argumenten. Maar gepaard met dezelfde haat en vijandigheid die je ook in je eigen land moet hebben gevoeld. Fysiek geweld ligt opnieuw op de loer. Uit zich al zo nu en dan. Beangstigend.
Rechtse en linkse vlaggen dekken ongenuanceerd alleen de eigen lading. Niet alleen eigen volk, maar vooral ook eigenbelang eerst. Egoïstische kortzichtigheid mondt uit in blinde woede. Hier en daar sabelen er wat voetbalvlaggen mee. Haat als hobby. We kijken er naar en laten het elkaar zien. Vooral dat. Telkens weer. Op tv. In de krant. De een geniet er van en de ander walgt. Steeds harder schreeuwend, steeds nadrukkelijker zwijgend, worden we het bij elk bericht steeds minder met elkaar eens. Machteloos.
De berichten in de krant. Al die foto’s. De beelden op tv. Van lange rijen vluchtelingen die op zoek zijn. Mensonterend. Eenrichtingsverkeer naar veiligheid over doodlopende wegen. Op zoek naar veiligheid vinden ze agressie. Van holle landgenoten met grimmige gezichten. Die op het ene moment roepen dat het allemaal verkrachters zijn en twee tellen later net zo makkelijk scanderen dat er een piemel in moet. Onmacht ten top. Van hen die schreeuwen en van hen die zwijgen. Deprimerend. Machteloze koekjes van eigen deeg. Heel Holland bakt… er niets van.
Of… toch?
Geert van den Munckhof 