Hardlopen in Venray

‘Complimenten voor de organisatie’, facebookte burgemeester Hans Gilissen enthousiast over de Singelloop, die voor het eerst in zijn gemeente werd gehouden. Dat enthousiasme moet alles te maken hebben gehad met het feit dat hij zelf niet mee heeft gelopen. Hij heeft niet in de kleinste ruimte van die gigantische schouwburg gestaan, waar de lopers hun startnummers konden afhalen. Ik was erbij, samen met velen, en stond in die compacte massa. En ik wil er eigenlijk helemaal niet zo’n punt van maken, maar nu moet ik het toch even kwijt.

Kun je een groep mensen die aan vier kanten ingesloten is door elkaar, een inschrijftafel en twee wanden van glas een rij noemen? Hooguit een hele dikke rij, maar hoe dan ook, daar stond ik tussen. Je zag de meisjes achter de tafel stevig hun best doen om de meute van startnummers te voorzien. Het was ook hun eerste keer, dus ik kon dat best gelaten aanschouwen en wachtte rustig mijn beurt af.

Toen ik bijna vooraan was, hoorde ik een collega-loper zijn naam zeggen tegen een van de meisjes. ‘Uw nummer?’, vroeg het meisje. Het was even stil. Je zag haar denken: ‘daar heb je er weer zo een’, maar ze bleef vriendelijk. Ze wees, over de meute heen, naar de andere kant van het vierkante hokje. ’Dáár hangen alle namen en dáár vind u uw nummer’. En meteen richtte ze haar aandacht op een ander, die wèl zijn nummer wist. Het was druk.

Ook ik heb me toen maar omgedraaid en ben, tussen alle lopers door, naar de andere kant van het hokje gelopen. Inderdaad, daar hingen de lijsten. Gelukkig had ik mijn leesbril bij me en vond ik mijn naam en mijn nummer: 610. Met die kennis 180 graden gedraaid en zonder één pas te verzetten stond ik weer in de meute die gezamenlijk op weg was naar de inschrijftafel. Aan de zijkant leek het echter wat minder druk, dus ik schuifelde langzaam die kant op.

Even later tikte er iemand op mijn schouder. ’Meneer, u kruipt zomaar voor’, was zijn verwijtende commentaar. Ik vertelde hem dat ik er al voor de tweede keer stond en dat ìk geen rij had ontdekt. Ik geloof dat ik hem ook nog gecomplimenteerd heb met zijn vermogen om dat systeem wèl te hebben doorgrond. Afijn, omdat er vlak voor me opnieuw iemand, die alleen zijn naam wist, werd teruggestuurd, kon ik mijn nummer doorgeven.

Met nummer 610, een badstof polsbandje en vier veiligheidsspeldjes ben ik toen de grote zaal van de schouwburg ingelopen. Alle plek van de Venrayse wereld om mijn nummer op te spelden. Hier en daar hoorde ik medelopers vertellen over hetzelfde als wat ik had meegemaakt. ’Ach’, dacht ik, ’het is voor de organisatie de eerste keer. Ze zullen hier ongetwijfeld veel van leren’.

Buiten hoorde ik dat de prijzen werden uitgereikt aan de jeugdlopertjes. Ik besloot mee te gaan applaudisseren. Ook voor hun was het tenslotte de eerste keer. Een spontane presentator riep de winnaars van de meisjescategorie, ik geloof de 7/8-jarigen, naar voren. ’Tijn’, werd ook geroepen en dat bleek een jongetje. De presentator probeerde dat nonchalant op te lossen, maar de verbouwereerde blik van het ventje veranderde er niet door. Jolig werd er nog een extra applaus gevraagd voor de winnaars van de ’meisjes 7/8’!

Even later constateerde de presentator bij de drie winnaars van een jongens-categorie dat één van hen een meisje was. ’Goh, dan staan we nu weer quitte’, was de enthousiaste oplossing. Volgens mij voelde hij er zich ook ongemakkelijk bij, maar maakte hij er het beste van. De blik van het meisje heb ik niet gezien. Ook een leermomentje, dacht ik, en klapte driftig het foutje weg, de blikken van sommige vaders en moeders bewust vermijdend.

De start van de 5 en de 10 km werd een kwartier uitgesteld. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen. Ik hoorde dat er ook nog startnummers moesten worden bijgemaakt, maar dat kan een gerucht zijn geweest. Uiteindelijk stonden we in het startvak. Minstens 650 lopers is een bewonderingswaardig aantal voor een eerste keer. Iets van dien aard zei de presentator, die alle lopers vlak voor de start nog toesprak. Met vlagen bereikte zijn stemgeluid de plaats waar ik stond. De honderden lopers achter me praatten nietsvermoedend -want niks horend- gewoon door. De stemming was oké.

Het startsein werd gegeven door burgemeester Gilissen. Ik meende al dat ik de presentator die naam had horen zeggen in een gunstige windvlaag. Toen ik iemand ietwat onbeholpen de steiger op zag klimmen, werd mijn vermoeden bevestigd. Ik herkende de burgemeester. Hij heeft ook nog vanalles verteld, maar daar heb ik helaas niks van kunnen verstaan. Heel verstandig dat hij ineens zijn hand opstak, met vijf vingers omhoog en daar heel ritmisch steeds één vinger van naar onder deed. Met zijn vuist in de lucht bleek inderdaad het startsein te zijn gegeven.

Ik heb lekker gelopen. De route was goed verzorgd. Om de kilometer stond duidelijk aangegeven hoe ver nog. Bij het vijf-kilometerpunt werd onmiskenbaar aangeduid dat de 10-kilometer-lopers nog verder moesten. De verkeersregelaars deden hun werk prima. Na 7 kilometer merkte ik dat mijn looptempo wat inzakte, maar achter wat collega-lopers aan, die nèt wat sneller liepen, kwam ik de dip te boven. Heerlijk gelopen en het einde kwam langzaam dichterbij. De joekskapel tussen de achtste en negende kilometer gaf muzikale kracht. Bijna binnen…

De laatste kilometer gelopen op het applaus van het rijendikke publiek in de winkelstraat. Het laatste bochtje. Het schouwburgplein op. Met de laatste energie en zelfs een kleine versnelling de finishplaten gepasseerd. Heerlijk. De medaille, het flesje isotone dorstlesser, ze vormden de kersen op de taart. De eerste Singelloop zat er voor mij op. Alle aanloopprobleempjes van het begin helemaal vergeten. Lekker gelopen en nu eigenlijk alleen nog maar benieuwd naar mijn tijd.

Een paar uur later thuis, na een heerlijk warm bad, zag ik de eerste facebookberichten over de resultaten van collega-lopers. Nieuwsgierig heb ik de mooie website van de Venrayse Singelloop opgezocht, die -dat even tussendoor- gemaakt is door de winnaar van de vijf kilometer, Sjors Thielen. Complimenten daarvoor. Onder ’deelnemers vond ik de categorie ’uitslagen’. Ik heb ze allemaal nagekeken. Zelfs bij de meisjes in de categorie 6 en 7 jaar. Maar ik sta er niet tussen…

Ineens moet ik weer denken aan dat tikje op mijn rug, in de drukte van dat halletje. Het zal toch niet…? Nee, dat kan niet. Op de site vond ik een contact-optie. Ik heb via de mail uitgelegd dat ik mezelf niet terugvond in de uitslagen. Dat ik nummer 610 had en dat ik benieuwd was naar mijn tijd. Ik heb nog geen reactie terug gehad. Het facebookbericht van burgemeester Gilissen stemt me niettemin hoopvol. ’Complimenten voor de organisatie’. In een reactie op een reactie geeft hij zelfs aan volgende keer zelf mee te lopen. Ik twijfel nog een beetje, maar dat kan tegen die tijd best anders zijn… Zei ik ’tijd’? Hmm…