Stilte is geen optie…

Stil zijn is geen optie. Ook niet als het maar één minuut is. Die ene minuut stilte, door miljoenen, gaat zwijgend verloren in het lawaai van miljarden. En ik maak er deel van uit, van zowel de stilte als van het lawaai. Waar een stil eerbetoon op zijn plaats is, uit respect voor de slachtoffers en de nabestaanden, klinkt tegelijkertijd schreeuwend luid de veroordeling. Maar van wie? Want ook de schuldigen zijn een minuut stil. En zij die veroordelen zelf niet allemaal onschuldig.

En ik? Ik zie veertig lijkwagens op tv. Ik zie duizenden mensen op viaducten staan. Ze strooien bloemen over de langzaam rijdende zwarte stoet. Ik word getroffen door die man van Rijkswaterstaat, die uit zijn vrachtwagentje stapt om die bloemen meteen weer van het wegdek te verwijderen. Was dat zijn opdracht? Eigen initiatief? Het is een hopeloze missie, want de stoet moet door en de bloemen te talrijk. Ik zie het, omdat de helicoptercamera dit moment voor mij heeft vastgelegd. Per ongeluk, denk ik, en zeker niet bewust, want snel ben ik vanuit grote hoogte weer deelgenoot van de schrijnende werkelijkheid. Met zovelen ben ik onder de indruk. Stille getuige op afstand… van getuigenissen dichtbij.

De tv neemt mij mee naar de traan van Maxima. De zorgvuldig buiten beeld gehouden nabestaanden. De omhelzing van Timmermans. De vastberadenheid van Rutte. Bijna tegelijkertijd lees ik over nalatigheid, over gespeelde betrokkenheid van BN’ers, over slappe inzet van onze regering en over slecht gemaakte herdenkingsliedjes van een enkeling. De Telegraaf die in chocoladeletters kopt over ‘inzet commando’s” waar ik vanochtend in de Limburger nog las over ‘ongewapende marechaussee’… Zoveel lawaai, daar waar ook respect en stilte had kunnen zijn.

Maar stilte is geen optie meer. Dat vergt namelijk ook afstand en die is er niet. We staan er met z’n allen te dicht op en kunnen helaas niet anders. Iedereen mag doen wat hij of zij meent te moeten doen. We zijn met teveel om het samen eens te zijn. En met te weinig om een enkeling te willen begrijpen en respectvol te bejegenen. We hebben de middelen en we gebruiken ze. Goedschiks en kwaadschiks. De een ruimt plichtsgetrouw de bloemen op die de ander respectvol heeft uitgestrooid… Je zou er stil van worden. Maar helaas is dat geen optie meer.