Het moet geen enkel verschil maken. Je bent zo jong als je je voelt. Dus ook al wordt je 50, dan kun je je best 40 voelen. Of jonger. Geen speld tussen te krijgen. Dacht ik tot een paar dagen geleden. Toen werd ik 50…
En dan gaat zo’n speld toch een beetje prikken. Geen grote schade hoor, maar zo nu en dan een steekje. Een korte gedachte, een snel gevoel. Een simpel sommetje. Momentjes van twijfel. Waarop je je in alle eerlijkheid afvraagt: En nou? Wat heb je nu bereikt in je ‘jonge’ leven? Je dacht vroeger toch –het moet ongeveer op je dertigste zijn geweest- aan die dag dat je vijftig zou gaan worden. Dat je dan toch wel in alle opzichten ‘gesetteld’ zou zijn? Dat je op je vijftigste toch wel zo’n beetje alles geregeld zou hebben. Alles waarvan je toen eigenlijk ook al niet goed kon omschrijven wat dat dan was. Maar als je vijftig werd, dan zou je dat toch zeker wel weten? Dan zou je –dat wist je toen heel zeker- op dat groenere gras aan de overkant staan.
Nee dus. Althans. Het voelt nog als dat beginnende gazon van toen. Nog steeds alsof het allemaal moet ‘groeien’. Het totale geluk waarop je toen al zinspeelde. Dat is er nog niet. En al doomdenkend realiseer je je dat de tijd toch wel gaat dringen. Op je dertigste kon je je die twijfel nog wel permitteren. Laat dat gras nog maar even groeien. Pas gezaaid, niet betreden…Begrijpelijk. Maar op je vijftigste? Het gras aan de overkant is nog altijd groener. Je ziet het met lede ogen aan. Je kijkt naar de mensen aan die overkant. Naar al die mensen die er naar jouw inschatting van dat moment al wél zijn. De succesvollen. De geslaagden. De happy few. Je zou ze willen toeschreeuwen, daar aan de andere kant, hoe zij het wel voor elkaar hebben gekregen. Welke wegen hebben zij bewandeld? Welke paden heb jij dan gemist? Hoe is het zo gelopen? Hoe niet? En als de twijfel het grootst wordt, dan doe je dat gewoon. Je vraagt het de eerste de beste winnaar aan de overkant. In vertwijfeling roep je hem toe. ‘Hoe kom ik aan de overkant?’. En het gekke is dat het niet meteen bij je binnenkomt als hij terugroept: ‘Daar sta je al’…
Geert van den Munckhof 