Dodenherdenking…

De vierde mei. De dag van dodenherdenking. Vandaag een paar minuten stilte om te herdenken dat ‘we’ in ’45 zijn bevrijd. Zelf ben ik van ’60, dus van die bevrijding weet ik heel weinig. Maar ik besef dat het terugdenken aan mensen die je dierbaar zijn sowieso een goede zaak is. Daarom loop ik zo nu en dan over het kerkhof om vervolgens altijd even stil te staan bij het graf van mijn vader en moeder. Gisteren ook weer. In gedachten verzonken werd ik daar ineens getroffen door het beeld van dat moment. Ik heb dat vastgelegd in deze foto.

De schaduw, die over het graf valt, is van mij. Wat me intrigeerde was de zon die mij ‘projecteerde’ op de aarde. Dat ‘voelde’ goed… Het is waarschijnlijk totaal niet vergelijkbaar met het gevoel van ’45. Niettemin, heel even had ik daar mijn eigen vrijheidsmomentje. Niet de meest voor de hand liggende plek om blij te worden, maar toch. Even werd ik daar ‘geraakt’. Of moet ik zeggen, mocht ik ze daar een momentje ‘aanraken’? Ik hoefde daar niks voor te doen. Het was een cadeautje, van de zon die me met de aarde verbond. Vlak naast hen. En heel even waren we allemaal samen…