Mistroostig weer. Onbestemd gevoel, op de laatste dag van 2012. Machtig en onmachtig tegelijk, dus bij elkaar is het eigenlijk helemaal niks. Net als elke andere oudejaarsdag is het morgen opnieuw 1 januari. Het patroon herhaalt zich, dus hoezo nieuw? Alles houdt op omdat het allemaal ook weer begint. En dat gaat maar door. Geboorte, dood, welkom en afscheid. Oud en nieuw.
Het voelt als klem zitten tussen uitersten. Blindstaren op wat zichtbaar is en tegelijk open staan voor wat je niet ziet. Wat is het beste als het niet beter wordt dan goed?
Het is woorden zoeken voor wat je steeds maar niet gezegd krijgt. Nee, het is willen zeggen waar je geen woorden voor hebt. Maar ook, als je wel woorden hebt, daarmee toch niet zeggen wat je zou willen. Het is bijna nooit genoeg terwijl het zó vaak te veel is. Moedeloos van bravoure. Grenzeloos in beperking. Alles tegelijk en daarom per saldo nul.
Kort, éven een beetje stil zijn omdat er al zólang zóveel leven is. Het lukt me niet omdat het vanzelf gaat. Ik heb er geen grip op omdat ik het niet los kan laten. Het houdt me bezig terwijl ik er niks aan kan doen. Tijd verliezen met stilstaan terwijl alles tijdloos door gaat. Uitbundig verder willen maar schromelijk tekort schieten.
Creatief gepruts in de marge. Marginaal gelul in de ruimte. Hoezo het beste voor 2013? Dat hebben we elkaar in 2012 toch al gewenst? En? Hoe was het? Het beste ook gehád? Wat denk je in 2013 dan nog beter te krijgen? Beter dan het beste? Dan is het beste dus niet goed genoeg?
Ophouden! Laten we maar gewoon beginnen. Niet te veel vooruitkijken. Dan zien we wel.
…en buiten ontploft zojuist serieus het 12 miljoenste rotje van de in totaal 70 miljoen die we met z’n allen hebben opgehaald. Het regent.
Geert van den Munckhof 