op een bankje
in de zon…de herfst meent
dat het lente isik zie dat
een gevallen blad
zelfs terug wil
in de boomwat valt er
nog te wensen
als de mensen
van mijn leeftijd
ouder lijken
dan ik benja, zelfs de zon
die voelt zich zende herfst meent
dat het lente is…
Vandaag, 33 jaar geleden, zijn Thea en ik voor de wet getrouwd. Een mooi getal, toen al: 19-9-91. En 33 is ook niet verkeerd. Ondertussen is er veel veranderd. Twee mooie kinderen, Pip en Mees, opgevoed, die ondertussen twee mooie mensen, Joris en Ili, aan ons gezin hebben toegevoegd. En sinds vorig jaar november is daar een prachtige aanwinst bijgekomen. Kleinzoon Tos, zoon van Pip en Joris. Voor al deze lieve mensen en voor de gelegenheid (je bent tenslotte niet iedere dag 33 jaar getrouwd) heb ik dit geschreven, zittend op een bankje, wind op de rug en de zon op m’n gezicht.
We vieren onze trouwdag verder niet. Thea is gewoon aan het werk en ik twijfel of ze er vandaag überhaupt bij stil staat en dat is verder ook prima. Toendertijd zijn we een dag later voor de kerk getrouwd (conform de wens van die tijd) en hadden we onze bruiloft. Ook daar is een heleboel over te vertellen, maar ik wil eigenlijk nu alleen maar even dit moment vieren. Voor Thea, voor Pip, Joris en Tos en voor Mees en Ili. Met een fietsgedichtje.
wind
op de rug
en de zon
op de neus
veel is er dan
niet meer
nodig
zoveel
te kiezen
maar even
geen keus
hier zÃjn
maakt de rest
overbodig
GvdM | 190924
Dagvoorzitter, interviewer, presentator, schrijver, columnist, blogger, dichter, orgeldraaier, performer? Op mijn derde vrije maandag van dit jaar weeg ik elk woord zorgvuldig en probeer er achter te komen hoe al deze ‘kwalificaties’ zich tot elkaar verhouden. Afgelopen zaterdag was ik vooral een combinatie van de eerste drie. Op andere momenten zijn het ‘schrijver, dichter, orgeldraaier en performer’, die het beste omschrijven wat ik dan doe.
Zou je kunnen zeggen dat de eerste drie -dagvoorzitter, interviewer en presentator- vooral ‘functioneel’ zijn? En dat ‘schrijven, dichten en performen’, op mijn manier, met name ‘emotioneel’ is? Misschien wel, maar nu ik er wat langer over nadenk, dekt die tweedeling eigenlijk niet de lading. De kracht, zoals ik het zie en voel, schuilt vooral in de combinatie van dat alles. Tenminste, zó zou ik graag de invulling zien van de activiteiten, die voortvloeien uit datgene waaraan ik mijn ‘vrije maandagen’ wil besteden.
Enfin. Allereerst maar eens vooral genieten van het gegeven dát er nieuwe uitdagingen zijn. En dat ik daar nu ook structureel tijd voor heb vrijgemaakt. Dat is een energie-gevende situatie, terwijl het tegelijk ook veel (positieve) energie vraagt. Ik probeer daar nu zo goed mogelijk de juiste weg in te vinden. Goeie keuzes te maken vanuit het besef dat er altijd nog andere keuzes mogelijk zijn. Al heeft dat ‘besef’ bij tijd en wijle wel eens wat overtuiging en bevestiging nodig. Maar dat is niet erg. Eigenlijk ook gewoon een keuze.
En dan realiseer ik me dat Pip en Mees op dit moment eveneens in een fase zitten dat ze keuzes aan het maken zijn. Geen vanzelfsprekende keuzes. Pip gaat werk weer met studie combineren en Mees zoekt in zijn studie naar de richting die hem de meeste voldoening gaat geven. Uitdagingen. Welke wil je aangaan? Keuzes. Wat zijn de juiste? Hun overwegingen en keuzemomenten zijn zeer zeker energie-vragend. Dat zie ik bij hen allebei. Maar van ganser harte hoop ik, dat wà t het straks ook gaat worden, wà t ze straks ook gaan doen, het op den duur voorà l energie-gevend zal zijn.
Dat wilde ik kort even kwijt. Voor mezelf en -al schrijvend- zeer zeker ook voor hen. Misschien dat ik een afgeleide van het bovenstaande ooit nog een keer ga beschrijven in een column. Wie weet. Of ik draag het voor in een parlando-gedicht op orgelmuziek. Bijvoorbeeld tijdens het afstudeerfeest van beiden. Mhm… een mooie uitdaging voor mij, maar over die invulling kan ik hen tegen die tijd misschien toch maar beter zelf laten kiezen… X
Geert van den Munckhof 