Ik verschil nogal eens van mening met mensen die hele uitgesproken meningen hebben. En dan zeg ik het heel netjes, want eigenlijk heb ik een bloedhekel aan dat soort mensen. Ik meen te mogen zeggen dat ik zélf -juist om die reden- meestal een onuitgesproken mening heb. Dat komt echter zo vaak voor, dat het in figuurlijke zin misschien ook wel weer uitgesproken te noemen is. Zo bekeken ben ik, min of meer onbewust, hetzelfde als degene die ik niet wil zijn. Ben ik stilzwijgend net zo schuldig als zij die roepen.
Hele uitgesproken meningen. Mensen die ze hebben, hebben vaak ook veel verstand van social media. Te pas en te onpas stellen ze anderen aan hun meningen bloot. Een digitaal exhibitionisme dat zijn weerga niet kent. Maar ook dáárvoor geldt dat het alleen maar kan bestaan als er aan de andere kant mensen zijn waar tegenaan ‘geexhibitioneerd’ kan worden. En dus ook hier: guilty as charged…
Wat betekent dit concreet? Bijvoorbeeld dat ik een bloedhekel heb aan mensen die grensrechters doodschoppen, maar dat ik daar niet over ga roepen. Omdat ik ook moeite heb met volwassen mannen die in voetbalprogramma’s deze mensen ongenuanceerd -want met veel ‘kennis van zaken’- veroordelen, terwijl ze in ‘normale’ omstandigheden week-in week-uit met woorden precies hetzelfde doen: scheids- en grensrechters verbaal molesteren. Ik zie het, hoor het en heb er vooral een onuitgesproken mening over. Ik zeg niks, zwijg en stem dus toe? Nee, dat niet. Maar wat dan wel?
Allereerst signaleren misschien, inplaats van meteen veroordelen. Of plaatsvervangend schamen en zelf proberen anders te zijn. Je eigen beperkingen zien en niet maskeren met andermans vermeende tekortkomingen. Hoe was dat spreekwoord van die balk en die splinter ook al weer? Ik google het en zie dat het spreekwoord afkomstig is uit de bijbel. Het nieuwe testament: Matteüs 7, voor de liefhebber. Daar lees ik ook over parels en zwijnen. Wolven en schaapskleren. En huizen bouwen, op rotsen of op zand. In één kloterig klein stukje bijbeltekst… Nogal uitgesproken allemaal, dat wel. Maar ik zeg niks.
Zal ik er iets van op Facebook zetten? Of twitteren? Dan doe ik tenminste nog iets met de zojuist opgedane non-informatie. Niet ex- maar tekstibitionistisch, zeg maar. Want ook hier guilty as charged. Ik volg weliswaar een aantal van jullie, maar tegelijk volg ik het allemaal al lang niet meer zoals ik zou willen… Even stil zijn is misschien het beste. Hoewel zelfs dat niet altijd echt wil lukken. Want je maakt ook geluid als je huilt. Als regendruppels tijdens een stille tocht. Voor Richard Nieuwenhuizen. Nieuwe huizen? Op rotsen of op zand? Hoe dan ook. Sterkte allemaal. In Almere en overal. Laat de stilte maar zo hard mogelijk klinken. Zodat niks- veelzeggend wordt.
Geert van den Munckhof 