Twee dagen geleden hoorde ik het gerucht. Een dag later werd het bevestigd en vandaag is het realiteit. Onwerkelijk nog, maar onherroepelijk. Niemand heeft het aan zien komen. Hij zelf waarschijnlijk nog het minst. Ineens is het over. Het leven geleefd. Geveld in volle glorie.
Wat moet je doen, als je niets meer kunt doen. Als de kille waarheid niet te geloven is en je eigenlijk niet wil weten wat je weet. Wat moet je dan doen? Wat moet je doen als je in het hier en nu staat, met enkel nog verleden? Wat moet je dan doen?
Vandaag stond zijn overlijdensadvertentie niet in de krant. Misschien is dat morgen het geval. Betraande zinnen die herinnering maken van zijn bruut weggeslagen toekomst. Het verdriet vertaald in woorden. Verdriet om in te verwijlen. Nu en in de dagen die nog gaan komen.
Wat moet je doen, anders dan in gedachten bij hem blijven en bij hen die hij lief had. Verwijlen in verdriet. Alleen en met anderen. Zijn leven is gestopt. Hét leven gaat door. Mede dankzij hem. Die gedachte de toekomst laten kleuren. Over het droeve grijs van nu. Omdat het niet anders kan.
Geert van den Munckhof 