zo’n dag
als alle andere
maar toch
wat onbestemd
een dag
om te veranderen
en toch
iets dat me remt
een klein half uurtje
in de zon
als zo toch
elke dag begon
dan kon ik
er wel tegen
tegen zo’n dag
zo’n lange dag
zo’n ellenlange
klotedag
zo’n dag
met enkel regen
een kat die nog wat twijfelt
maar dan toch oversteekt
een kruispunt van twee wegen
en wind die tot me spreekt
de zon speelt met de wolken
verstopt zich en verbleekt
de schaduw aait het kruispunt
dat niets zegt en toch preekt
met zinnen zonder woorden
zo wijs want niet gefaket
het kruispunt van twee wegen
dat twijfel stil doorbreekt
als groen toch ooit eens grijs wordt
en kleuren tinten zwart
als warmte koud als ijs wordt
en zachte liefde hard
als bloemen anders geuren
en dag en nacht verward
als dat ooit mocht gebeuren
zit jij nog in mijn hart
dan hoop ik op een briesje dus
en nu en dan wat zon
zodat ik warm weer even weet
van hoe het ooit begon
die allereerste liefdeskus
de kinderen die we kregen
het grijs wordt er weer groener van
en ik kan er weer tegen..
hemelvaart
in alle rust
maar binnenin
de dreiging
van nu niet weten
wat er straks
van spijt bewust
voorbij ging
hemelvaart
in alle rust
bezinning
en verfijning
van niet vergeten
welke kracht
er altijd al
in mei hing
ik hoor de klokken van de kerk
voortdurend auto’s ver van mij
hoefijzers tikken op beton
wellicht op weg naar eigen wei
een houtduif klapwiekt vlot voorbij
een vink slaat steeds van wietewiet
drie kauwen spelen met de wind
ik ben er bij en ook weer niet
het weinige is almachtig veel
en al die pracht hoort ook bij mij
ik ben een deel van één geheel
ja, afstand is hier heel dichtbij…
jouw blik
zei meer dan woorden
en toch…
bleef ik ze zoeken
heb al die woorden
-niet gezegd-
gezocht
in open boeken
waar nooit
gestelde vragen
de antwoorden
niet
kregen
en toch…
was er dan nog
die blik
die zei
wat was verzwegen
het even niet meer weten
met twijfel in je hoofd
het liefst zou je vergeten
al wat je niet gelooft
en toch, de vogels fluiten
het groen, de bloemen, ooft
er is geen twijfel buiten
wat het leven je belooft
drie kwartier
gewandeld
inplaats van
met de fiets
maar toch weer
hier geland en
denk ik vooral
aan niets
steeds weer
op deze plek
die iets wakker
in me kust
waar de oude eik
vast op z’n stek
bovenal
in stilte rust
wat was en
wat nog wacht
verbonden
in het heden
in witte bloesem
zit de kracht
van toekomst
en verleden
vasthouden aan de blauwe lucht
vertrouwen op wat is
meestromen met de Molenbeek
zonder benauwde zucht
want elke bang benauwde zucht
vervreemdt je van vertrouwen
vergrijst zelfs helderblauwe lucht
neemt, waar je op kunt bouwen
niet in de ik van eigenwijs
niet in, kijk mij, ik weet het wel
in samenhang ligt het bewijs
geeft grijs wat meer dat blauwe
familieberichtje in de krant
een naam die je goed kent
op slag een beeld voor ogen
nu jij er niet meer bent
je lach, je stem
de dingen die je zei
dat alles zie en hoor ik nu
en is dus niet voorbij
wat blijft is de herinnering
je lach, je stem, je zijn
ik blijf het horen en het zien
en dat verzacht de pijn
Geert van den Munckhof 