Vroege vogel

Laat ik deze keer eens beginnen bij de zon-gele jus d’orange die ik me zojuist heb ingeschonken. In een wolkenblauwe beker zie ik nu. Wacht, ik laat het even zien.

Dat is een heel ander begin dan: ‘Het is een grijze dag.’ Toch? Maar het ìs een grijze dag en het regent. Weinig aan te doen. Op een zon-gele jus in een wolkenblauwe beker na. Dus dan maar zo. Shitweer.

Het is zondagmorgen en ik heb zojuist met mijn iPhone een vroege, natgeregende vogel gefotografeerd. Dat natgeregende concludeer ik omdat hij niet schuilde. Hij zat niettemin heerlijk op een hoekje van ons huis. Dat heerlijk interpreteer ik, omdat ik geen idee heb van de gemoedstoestand van de merel. Het beestje had geen jus, dat zag ik wel, maar leek daar geen last van te hebben. Water genoeg.

Berusting is het woord dat me te binnen schiet, al schrijvende. Het verschil tussen het denkende zijn en het zijn in de meest elementaire vorm. Niet de bedachte berusting, maar die zonder enige bijbedoeling of associatie. Geen herinnering of toekomstbeeld. Het simpele ‘er zijn’, zoals een merel, natgeregend op de hoek van een huis. Wègvliegen, als je wìl wegvliegen. Niet meer en niet minder. Zonder jus, dat dan weer wel…

Maar ook zonder de gedachten over acht Nederbelgen, waarvan ‘we’ er al vijf hebben. Zonder het bijtende cynisme in de column van Youp van het Hek gisteren. Die bijna berustend over wantoestanden in de gezondheidszorg schrijft, waar ‘we’ met z’n allen aan zijn overgeleverd. En er lijkt geen ontkomen aan. Het valt allemaal als regen op een natte merel.

Die daar niet mee zit, overigens. Zittend op de hoek van ons huis, valt de regen mee en tegen tegelijk. Hij kan er toch niks aan doen. Zijn wereld is landen tussen blijven en wegvliegen. En alles daartussen. Meer is er niet. Niet meer dan merel, zeg maar.

Vandaag vroeg begonnen met alvast alleen maar zijn. Maar morgen, als de zon gaat schijnen, de veren droog zijn, dan wordt er gezongen. Ook vroeg en zo vaak als maar kan. Op een wolkenblauwe dag met een jus-gele zon.